بر دل بی آرزو زندانِ تن صحرا بود

صائب تبریزی- غزل شماره 2610

بر دل بی آرزو زندانِ تن صحرا بود

چشمۀ سوزن به تار بی گره دریا بود

بر ندارد دانه در زیر زمین چشم از سحاب

خاکساران را نظر بر عالم بالا بود

خون همّت را به جوش آرد لب خشک سؤال

دست بی ساغر وبالِ گردن مینا بود

تا زهمراهان بریدم واصل منزل شدم

زور بر راه آورد چون راهرو تنها بود

خاک در چشمش اگر تقصیر در ریزش کند

هر که خرجش همچو ابر از کیسۀ دریا بود

شورش عشق است در فرهاد از مجنون زیاد

سیل در کهسار پرغوغاتر از صحرا بود

گرچه جوهر نیست در آیینه های صیقلی

راز عشق از جبهۀ روشندلان پیدا بود

سدّ راه جرأت عاشق شود صائب حجاب

عشق می گردد هوس چون حسن بی پروا بود