حرف آن زلف از دل دیوانۀ ما شد بلند

صائب تبریزی- غزل شماره 2584

حرف آن زلف از دل دیوانۀ ما شد بلند

این شب کوتاه از افسانۀ ما شد بلند

حلقه ها در گوش مرغان حرم خواهد کشید

بانگ ناقوسی که از بتخانۀ ما شد بلند

نغمۀ شوخی که زد بر کاسۀ منصور سنگ

دور اوّل از لب پیمانۀ ما شد بلند

آسمان سنگدل را چشم اشک آلود ساخت

دود آهی کز مصیبت خانۀ ما شد بلند

کرد شهری هر کجا دیوانه ای در دشت بود

شورشی کز بازی طفلانۀ ما شد بلند

خون دل را پیش ازین می داشتند ازهم دریغ

این صلا از گوشۀ میخانۀ ما شد بلند

خاکساری بود چون اکسیر مستور از نظر

این غبار از آستان خانۀ ما شد بلند

خودستایی نیست کار عشق، ورنه دست شمع

بهر دامنگیری پروانۀ ما شد بلند

گردن آهونگاهان اینقدر رعنا نبود

از تماشای دل دیوانۀ ما شد بلند

نالۀ جانسوز، صائب در غبار سرمه بود

این ترنّم چون سپند از دانۀ ما شد بلند