سرو بالای تو فریاد از لب جو می‌کشد

صائب تبریزی- غزل شماره 2451

سرو بالای تو فریاد از لب جو می‌کشد

آب را بر خاک از رفتار دلجو می‌کشد

بر سر مجنون نمی‌آید دگر لیلی ز ناز

گردن بیهوده‌ای از دور آهو می‌کشد

دیدۀ هر کس نشد حیران درین عبرت‌سرا

از سبک‌ سنگی گرانی چون ترازو می‌کشد

بیشتر از طول چون مارست عرض راه تو

مستی غفلت ترا از بس به هر سو می‌کشد

گرچه طاق افتاد[ه] صائب ماه نور در دلبری

بر زمین خط پیش آن محراب ابرو می‌کشد