در نامجو شرافت ذاتی تمام نیست

صائب تبریزی- غزل شماره 2061

در نامجو شرافت ذاتی تمام نیست

یاقوت چون عقیق مقیّد به نام نیست

از عشق می توان به حیات ابد رسید

بی جوش عشق شیرۀ جان را قوام نیست

عشّاق را درستی دل در شکستگی است

این ماه تا هلال نگردد تمام نیست

تیغش چو برق از دل مجروح ما گذشت

هر دولتی که تیز بود مستدام نیست

گاهی ز وصل دختر رز چشمی آب ده

کاین شوخ دیده قابل عقد دوام نیست

از انتقال حق دل خود جمع کرده است

با خصم هر که در صدد انتقام نیست

جنگِ گریز می کند از کاه کهربا

از بس که در زمانۀ ما التیام نیست

طوطی به یک دو حرف مکرّر عزیز شد

تکرار حرف، عیب ز شیرین کلام نیست

کمتر ز برق بود خودآرایی بهار

هر دولتی که تیز بود مستدام نیست

بیت الحرام دیگر و میخانه دیگرست

در کوی عشق بحث حلال و حرام نیست

فکر کنار و بوس ندارند عاشقان

در سینه های گرم تمنّای خام نیست

چون ره کنیم در دل مشکل پسند تو؟

ما را که در حریم تو راه سلام نیست

از چشم شورِ خلق، شکر تلخ می شود

با لطف خاص، چاشنی لطف عام نیست

تاج زرست آتش جانسوز، شمع را

بی عشق، آفرینش آدم تمام نیست

زنهار حرف راست ز دیوانگان مجوی

در کشوری که سنگ ملامت تمام نیست

صائب چرا کنیم شکایت ز لاغری؟

کم نعمتی است در پی ما چشم دام نیست؟