صائب تبریزی- غزل شماره 1793
سیاه مستی چشم از شرابخانۀ کیست؟
عقیق چهره و لعل لب از خزانۀ کیست؟
ز خرمن که برون جسته است دانۀ خال؟
غبار خطّ معنبر ز آستانۀ کیست؟
چراغ برق ز خوی که می شود روشن؟
خروش ابر بهاران ز تازیانۀ کیست؟
ز خواب ناز نظر وا نمی کند نرگس
زبان سبزۀ نورسته در فسانۀ کیست؟
می صبوح که در جام صبح ریخته است؟
سیاه مستی شب از می شبانۀ کیست؟
بهار نسخۀ آن پنجۀ نگارین است
خزان مسوّدۀ رنگ عاشقانۀ کیست؟
دلش چو خانۀ زنبور خانه خانه شده است
ترنج بی سر و پای فلک نشانۀ کیست؟
نوای مرغ چمن حلقۀ برون درست
جراحت جگر غنچه از ترانۀ کیست؟
اگر ز کاکل خوبان گره گشاید باد
گشایش سر زلف سخن ز شانۀ کیست؟
نظر به خوشۀ پروین سیه نمی سازد
دل رمیدۀ ما در هوای دانۀ کیست؟
ز عشق نیست اثر در جهان، نمی دانم
که این همای سعادت در آشیانۀ کیست؟
چگونه مست نگردد جهان ز گفتارش؟
حریم سینۀ صائب شرابخانۀ کیست؟
