گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است

صائب تبریزی- غزل شماره 1739

گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است

لبی که می شکند دیدنش خمار این است

بلند بخت نهالی که از خجالت او

الف کشد به زمین سرو جویبار این است

به چشم دیده وران آفتاب عالمتاب

پیاده ای است زمین گیر اگر سوار این است

کند ز نشو و نما منع سبزۀ خط را

اگر حلاوت آن لعل آبدار این است

جهان به دیدۀ خورشید تار می سازد

اگر ترقّی آن خطّ مشکبار این است

ز زنگ، آینۀ آفتاب در خطرست

اگر عیار تریهای روزگار این است

ز زهد خشک اثر در جهان نخواهد ماند

اگر طراوت ایّام نوبهار این است

قدم ز گوشۀ عزلت برون منه صائب

که چارۀ دل آشفته روزگار این است