ریاض هستی ما سبز از می ناب است

صائب تبریزی- غزل شماره 1663

ریاض هستی ما سبز از می ناب است

بنای زندگی ما چو خضر بر آب است

همین نه خانۀ ما در گذار سیلاب است

بنای زندگی خضر نیز بر آب است

ازان چو ناخنه در دیده می خلد قد خم

که در کشیدن دامانِ مرگ قلّاب است

اگرچه موی سفیدست صبح آگاهی

به چشم نرم تو بیدرد، پردۀ خواب است

کجا خورد غم عریان تنان، خودآرایی

که تا به گردن خود در سمور و سنجاب است

سپهر در خم صاحبدلان عبث کرده است

نهنگ را چه غم از حلقه دام گرداب است؟

ز شور حشر محابا نمی کند عاشق

نمک به دیدۀ حیران عشق مهتاب است

به حیرت از لب میگون آن پریرویم

که با چکیدن دایم مدام شاداب است

برون ز بحر تهیدست آید آن غوّاص

که در صدف طلبد گوهری که نایاب است

چرا ز نالۀ عشّاق خویش بیخبرند؟

اگر نه شبنم گلزارِ حسن سیماب است

نمی شود دل آگاه از خدا غافل

همیشه قبله نما را نظر به محراب است

دهن به حرف مکن باز چون صدف صائب

درین زمانه که گوهرشناس نایاب است