هر طرف روی نهی بادۀ جان ریخته است

صائب تبریزی- غزل شماره 1523

هر طرف روی نهی بادۀ جان ریخته است

این چه فیض است که در دیر مغان ریخته است

هر کجا فاخته ای هست درین سبز چمن

بال در جُستن آن سرو روان ریخته است

سهل مشمار عدو را که مکرّر در رزم

دهن تیغ من از آب روان ریخته است

نخلِ شمع است خزان دیده و از یکرنگی

بال پروانه چو اوراق خزان ریخته است

در بیابان طلب راهبری حاجت نیست

گوهر آبله چون ریگ روان ریخته است

غم خود خور تو که در کلبۀ ما بی برگان

برگ عیش است که چون برگ خزان ریخته است

نگرانم که چسان پای گذارم به زمین

بس که هر سو دل و چشم نگران ریخته است

هیچ جا نیست که در خاک نباشد تیغی

بس که بر روی زمین تیغ زبان ریخته است

چون به دامن نکشم پای، که در دامن خاک

هر کجا پای نهی شیرۀ جان ریخته است

تا تو شیرازه اش از طول امل می سازی

دفتر عمر چو اوراق خزان ریخته است

صفحۀ خاک سراسر شکرستان شده است

کلک صائب شکر از بس ز بیان ریخته است