ای وصف جمال تو به از جمله حکایات

سحاب اصفهانی – سایر اشعار شماره 1

مخمس

ای وصف جمال تو به از جمله حکایات

عشق تو به ویرانه ی دل گنج سعادات

از بس که به جان آمده‌ام بی‌رخ زیبات

پایان شب هجر تو خواهم پی حاجات

هر گه که برآرم به فلک دست مناجات

ای آنکه بود جام پر از باده ی نابت

با مدعیان می نگرم مست و خرابت

هر گه که پیامی دهم این است جوابت

کآیم ز ره لطف شب هجر به خوابت

در دیده ی من خواب شب هجر تو هیهات

ای رایحه ی زلف تو چون باد بهاری

خط تو کند خون به دل مشک تتاری

از شرم لبت لعل به معدن متواری

هم جان دهد و هم بستاند لبت آری

از معجزه عیسی بودت بیش کرامات

ای خط به رخت همچو کلف بر مه تابان

از باغ تو گر سر زد خاری دو سه چندان

غم نیست که بی خار و خسی نیست گلستان

خط سر زده زآن رخ ولی از طره و مژگان

پیدا بود از حسن تو آثار و علامات

خوبان که مرا رهزن دل آفت دینند

دایم پی آزار دل و جان به کمینند

این قوم ز بس با من دلخسته چنینند

از سیل سرشکم به فغان اهل زمینند

وز شعله ی آهم به حذر اهل سماوات

فردا که برآرند مرا مست به محشر

گیرد مگر الطاف وی ام دست به محشر

زنهار مپندار که او رست به محشر

فرقی که میان من و او هست به محشر

من منفعل از معصیتم شیخ ز طاعات

می با تو خورد مدعی و خون جگر من

مانم چه امید به کوی تو دگر من؟

بستم ز سر کوی تو دی بار سفر من

بیگانه چنان معتبر امروز که بر من

سهل است که جوید به سگان تو مباهات

از بس که غم عشق تو در دل بفزودم

گوی از همه عشاق به عشقت بربودم

بسیار نکویان جهان را بستودم

هر جای که از مصحف خوبی بگشودم

در شان تو دیدم شده نازل همه آیات

ای نخل تمنای من از وصل تو پر بار

هرگز نتوانم که ببندم ز درت بار

یکبار به بزمت اگرم بخت دهد بار

از پای زنم تا به سرت بوسه به یک بار

سالک نتواند که کند طی مقامات

تا زنده ام از کوی تو مهجور نگردم

پیرامن غلمان و بر حور نگردم

هر جا روم از کوی تو مستور نگردم

دانسته مدام از بر تو دور نگردم

آن نیست که چندان نکنم درک کنایات

روزی دو سه رفتم به پی حرمت زاهد

کردیم چو سحاب از دل و جان خدمت زاهد

دلگیر شدم عاقبت از الفت زاهد

اکنون که پشیمان شده از صحبت زاهد

شاید که ز من بگذری، ای پیر خرابات

ی وصل تو جان پرور و هجران تو جانکاه

تا کی ز جفای تو رسانم به فلک آه؟

اکنون که نداری خبر از آه سحرگاه

ای مه ببرم شکوه ی جورت به شهنشاه

شاهی که بود درگه او قبله ی حاجات

آن کز سخطش ترک فلک زهره کند چاک

احصای جلالش نبود درخور ادراک

شیر فلکش صید ضعیفی است به فتراک

سلطان جهان فتحععلی شاه که افلاک

از بندگی حضرت او جسته مباهات

یا رب به درش قامت افلاک نگون باد

از کوه وقارش به دل خاره سکون باد

از نه فلک و شش جهتش ملک فزون باد

ذاتش ز حوادث ابدالدهر مصون باد

از معدلتش دهر مصون از همه آفات