ز تو با تو راز گویم به زبان بی زبانی

خواجوی کرمانی – غزل شماره 896

ز تو با تو راز گویم به زبان بی زبانی

به تو از تو راه جویم به نشان بی نشانی

چه شوی ز دیده پنهان که چو روز می نماید

رخ همچو آفتابت ز نقاب آسمانی

تو چه معنی لطیفی که مجرّد از دلیلی

تو چه آیت شریفی که منزّه از بیانی

ز تو دیده چون بدوزم که تویی چراغ دیده

ز تو کی کنار گیرم که تو در میان جانی

همه پرتو و تو شمعی همه عنصر و تو روحی

همه قطره و تو بحری همه گوهر و تو کانی

چو تو صورتی ندیدم همه مو به مو لطایف

چو تو سورتی نخواندم همه سر به سر معانی

به جنایتم چه بینی به عنایتم نظر کن

که نگه کنند شاهان سوی بندگان جانی

به جز آه و اشک میگون نکشد دل ضعیفم

به سماع ارغنونی و شراب ارغوانی

دل دردمند خواجو به خدنگ غمزه خستن

(( نه طریق دوستان است و نه شرط مهربانی )) (1)

واژگان دشوار : 1-این مصراع در دیوان سعدی شیرازی نیز آمده است.