خواجوی کرمانی – غزل شماره 710
نوبتی صبح برآمد به بام
نوبت عشّاق بگوی ای غلام
مرغ سحر در سخن آمد بساز
ساز بر آواز خروسان بام
کوکبه ی قافله سالار صبح
باز رسید این نفس از راه شام
خادم ایوان در خلوت ببند
در حرم خاص مده بار عام
ای صنم سیم زنخدان بیار
از قدح سیم می لعل فام
صوفی اگر صافی ازین خم خورد
رخت تصوّف بفروشد تمام
حاجی اگر روی تو بیند مقیم
در حرم کعبه نسازد مقام
زمزم رندان سبوکش میست
بتکده و میکده بیت الحرام
نام جگر سوختگان چیست ننگ
ننگ غم اندوختگان چیست نام
آتش پروانه ی پر سوخته
نیست به جز پختن سودای خام
خیز و چو خواجو به صبوحی بشوی
جامه ی جان را به نم چشم جام
