گر من خمار خود ز لب یار بشکنم

خواجوی کرمانی – غزل شماره 681

گر من خمار خود ز لب یار بشکنم

بازار کارخانه ی اسرار بشکنم

بر بام هفت قلعه ی گردون علم زنم

دندان چرخ سرکش خونخوار بشکنم

در هم کشم طناب سراپرده ی کبود

بند و طلسم گنبد دوّار بشکنم

منجوق چتر خسرو سیاره بفکنم

قلب سپاه کوکب سیاره بشکنم

گر پای ازین دوایر کحلی برون نهم

چو نقطه پایدارم و پرگار بشکنم

بر اوج این نشیمن سبز آشیان پرم

نسرین چرخ را پر و منقار بشکنم

بفروزم از چراغ روان شمع عشق را

ناموس این حدیقه ی انوار بشکنم

تا کی طریق توبه و سالوس و معرفت

جامی بده که توبه به یکبار بشکنم

خواجو بیا که نیم شب از بهر جرعه ای

زنجیر و قفل خانه ی خمّار بشکنم