خواجوی کرمانی – غزل شماره 665
دل گل زنده گردد از دم خم
گُل دل تازه گردد از نم خم
روح پاک است چشم عیسی جام
خون لعل است اشک مریم خم
تا شوی محرم حریم حرم
غوطه ای خور به آب زمزم خم
در شبستان می پرستان کش
شاهد جام را ز طارم خم
خیز تا صبحدم فرو شوییم
گل روی قدح به شبنم خم
شاهدان خمیده گیسو را
زلف پر خم کشیم در خم خم
داد عیش از ربیع بستانیم
به طلوع مه محرّم خم
جان خواجو اگر به وقت صبوح
همچو ساغر برآید از غم خم
می خامش به خاک برریزید
تا دگر زنده گردد از دم خم
