تو را که موی میان هم وجود و هم عدم است

خواجوی کرمانی – غزل شماره 63

تو را که موی میان هم وجود و هم عدم است

دو زلف افعی ضحاک و چهره جام جم است

به تیرگی شده آشفته تر حقیقت شرع

سواد زلف تو گویی که رای بوالحکم است

ز دور چرخ شبی این سؤال می کردم

که از زمانه مرا خود نصیب جمله غم است

به طیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال

ز بهر خوردن خون تو جمله تن شکم است

گر آبروی نه در خاک کوش می طلبند

چو زلف یار قد عاشقان چرا بخم است

دلم به غمزه و ابروی او به مکتب عشق

امیدوار چو طفلان به نون و القلم است

ز شام زلف سیه چون نمود طلعت صبح

زمانه گفت که ای عاشقان سپیده دم است

مجال نطق ندارم چرا که بیش از پیش

میان لاغر او در کنار کم ز کم است

ز لعل او شکری التماس می کردم

که مدتیست که جانم مقیّد الم ست

جواب داد که بر هیچ دل منه خواجو

که چون میان دهنم را وجود در عدم ست