خواجوی کرمانی – غزل شماره 522
خادمه ی عود سوز مطربه ی عود ساز
شمع نه و عود سوز چنگ زن و عود ساز
صبح برآمد به بام مرغ درآمد به زیر
صبح تبسّم نمای مرغ ترنّم نواز
مجلسیان سحر محرم اسرار عشق
خلوتیان صبوح غرقه ی دریای راز
قاتل مشتاق گو تیغ مکش در حرم
رهزن عشّاق گو چنگ مزن در حجاز
دلبر شیرین سخن بیش نماید عتاب
شاهد سیمین بدن بیش کند کبر و ناز
یار چو غمخوار گشت غم چه بُود غمگسار
بنده چو محمود شد شاه که باشد ایاز
صورت معنی کجا کشف شود بر خرد
عشق حقیقی کرا دست دهد در مجاز
آن مه طوبی خرام گر به چمن بگذرد
سرو خرامان برد قامت او را نماز
خواجو اگر عاشقی از همه آزاد باش
زانک به آزادگی سرو بُود سرفراز
