سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید

خواجوی کرمانی – غزل شماره 381

سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید

نوای زیر و بم از جان مرغ زار برآید

بیار ای بت ساقی می مروّق باقی

که کام جان من از جام خوشگوار برآید

چو در خیال من آید لب چو دانه ی نارت

به بوستان روانم درخت نار برآید

خط تو چون به خطا ملک نیمروز بگیرد

خروش و ولوله از خیل زنگبار برآید

برآید از نفسم بوی مشک اگر به زبانم

حدیث آن گره زلف مشکبار برآید

چو هندوان رسن باز هر دم این دل ریشم

بدان کمند گره گیر تا به دار برآید

بود که کام من خسته دل برآید اگر چه

به روزگار مرادی ز روزگار برآید

به بخت شور من بینوا ز گلبن ایام

اگر گلی بدمد صد هزار خار برآید

دعا و زاری خواجو و آه نیم شبانش

اگر نه کارگر آید چگونه کار برآید