سپیده دم که صبا دامن سمن بدرد

خواجوی کرمانی – غزل شماره 380

سپیده دم که صبا دامن سمن بدرد

ز مهر روی تو گل جیب پیرهن بدرد

اگر ز پسته ی تنگ تو دم زند غنچه

نسیم باد صبا در دمش دهن بدرد

چو در محاوره آید لب گهربارت

عقیق پیرهن لعل بر بدن بدرد

ز وصف کوی تو گر شمه ای نسیم بهار

به باغ عرضه دهد زَهره ی چمن بدرد

اگر ز مهر تو یک ذره بر سپهر افتد

عروس قصر فلک ستر خویشتن بدرد

مگر ز پرده نیاید نگار من بیرون

وگرنه پرده ی ناموس مرد و زن بدرد

اگر ز غیرت بلبل صبا خبر یابد

شگفت باشد اگر شقه ی سمن بدرد

گهی که پرده برافتد ز طلعت شیرین

زمانه پرده ی فرهاد کوهکن بدرد

به روز حشر چو بوی تو بشنود خواجو

ز خاک مست برون افتد و کفن بدرد