ز شهر یار که آید که حال یار بگوید

خواجوی کرمانی – غزل شماره 371

ز شهر یار که آید که حال یار بگوید

رسد به بنده و رمزی ز شهریار بگوید

به عندلیب نسیمی ز گلستان برساند

به مرغ زار حدیثی ز مرغزار بگوید

هر آنچه گوید از اوصاف دلبران دل رامین

ز حسن ویس گل اندام گلعذار بگوید

بدان قرار که دلبستگی نماید و فصلی

از آن دو زلف پریشان بیقرار بگوید

بگو که پرده سرا ساز را به ساز درآرد

مگر ترانه ای از قول آن نگار بگوید

کدام ذره که از آفتاب روی بتابد

کدام یار که ترک دیار یار بگوید

چه سود نرگس سرمست را نصیحت بلبل

که هیچ فائده نبود اگر هزار بگوید

کسی که در دم صبح از خمار جان به لب آرد

کجا به ترک می لعل خوشگوار بگوید

ز نوبهار چه پرسد نشان روی تو خواجو

چرا که باد بود هر چه نوبهار بگوید