دلم دیده از دوستان برنگیرد

خواجوی کرمانی – غزل شماره 356

دلم دیده از دوستان برنگیرد

که بلبل دل از بوستان برنگیرد

زمن سایه ای ماند از مهر رویش

گر آن مه ز خور سایبان برنگیرد

به بازار او نقد دل چون فرستم

که قلب است و کس رایگان برنگیرد

دلم چون کشد مهد سلطان عشقش

که یک ذرّه هفت آسمان برنگیرد

جهان مشک و عنبر نگیرد گر آن مه

ز رخ زلف عنبرفشان برنگیرد

قد عاشقان خم نگیرد چو سنبل

گر او سنبل از ارغوان برنگیرد

اگر بیدل مهربان خاک گردد

دل از یار نامهربان برنگیرد

به جان جهان کی رسد رهرو عشق

اگر دل ز جان و جهان برنگیرد

چرا سنبل لاله پوش تو یک دم

سر از پای سرو روان برنگیرد

نیاید کنار از میان تو آنکو

حجاب کنار از میان برنگیرد

دل نازکم تاب فکرت نیارد

تن لاغرم بار جان برنگیرد

اگر من به مسجد کنم دعوت دل

به جز راه دیر مغان برنگیرد

برو آستین بیش مفشان که خواجو

به خنجر سر از آستان برنگیرد