خواجوی کرمانی – غزل شماره 290
پری رخان که به رخ رشک لعبت چینند
چه آگه از من شوریده حال مسکینند
اگرچه زان لب شیرین جواب تلخ دهند
ولی بگاه شکرخنده جان شیرینند
به خویشتن نتوان دید حسن و منظر دوست
علی الخصوص کسانی که خویشتن بینند
کنون ز شکّر شیرین چه بر خورد فرهاد
که خسروان جهان طالبان شیرینند
مگر تو فتنه نخیزی و گرنه ز اهل نشست
چه فتنه ها که بخیزد چو بی تو بنشینند
پرندگان هوای تو شاهبازانند
اگرچه همچو کبوتر اسیر شاهینند
ز چین زلف تو آگاه نیستند آنها
کاسیر طرّه ی خوبان خلّخ و چینند
مقامران محبت که پاک بازانند
کجا ز عرصه ی مهر تو مهره برچینند
نظر به ظاهر شوریدگان مکن خواجو
که گنج معرفتند ار چه بی دل و دینند
