به خشم رفته ی ما گر به صلح باز آید

خواجوی کرمانی – غزل شماره 280

به خشم رفته ی ما گر به صلح باز آید

سعادت ابدی از درم فراز آید

حکایت شب هجر و حدیث طره ی دوست

اگر سواد کنم قصه ای دراز آید

چو یاد قامت دلجوی او کند شمشاد

رود به طرف لب جوی و در نماز آید

برآید از دل مشتاق کعبه ناله ی زار

اگر به گوش وی آوازه ی حجاز آید

کجا به ملک جهان سر درآورد محمود

اگر چنانک گدای در ایاز آید

زهی سعادت آن کس که از پی مقصود

رود به طالع سعد و سعید باز آید

کی از هوای تو باز آیدم دل مجروح

که پشه باز نیاید چو صید باز آید

دلی که در خم زلفت فتاد اگر سنگ است

ز مهر روی تو چون موم در گداز آید

چو عود هر که ز عشّاق دم زند خواجو

ز سوز فارغ و از ساز بی نیاز آید