بدایت غم عشّاق را نهایت نیست

خواجوی کرمانی – غزل شماره 132

بدایت غم عشّاق را نهایت نیست

نهایت ره مشتاق را بدایت نیست

سخن بگوی که پیش لب شکر بارت

حدیث شکر شیرین به جز حکایت نیست

بسی شکایتم از فرقت تو در جان است

وگرنه از غم عشقت مرا شکایت نیست

گرم به تیغ جفا می کشی حیات من است

چرا که قصد حبیبان به جز عنایت نیست

چنین شنیده ام از راویان آیت عشق

که در قرائت دلدادگان روایت نیست

کدام رند خرابات دیده ای کو را

هزار زاهد صد ساله در حمایت نیست

مباش منکر احوال عاشقان خواجو

که قطع بادیه ی عشق بی هدایت نیست