در این بخش غزل های خواجوی کرمانی نوشته شده است.
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبای حرف آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : آخر ای یار فراموش مکن یاران را
غزل شماره 2 : اگر در جلوه می آری سمند باد جولان را
غزل شماره 3 : آن نقش بین که فتنه کند نقش بند را
غزل شماره 4 : وقت صبوح شد بیار آن خور مه نقاب را
غزل شماره 5 : چو در نظر نبود روی دوستان ما را
غزل شماره 6 : این چه خلدست که چندی همه حورست اینجا
غزل شماره 7 : ای ماه قپچاقی شب است از سر بنه بغطاق را
غزل شماره 8 : گر راه بود بر سر کوی تو صبا را
غزل شماره 9 : همچو بالات بگویم سخنی راست تو را
غزل شماره 10 : آنک بر هر طرفی منتظرانند او را
غزل شماره 11 : دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا
غزل شماره 12 : رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را
غزل شماره 13 : مگذر ای یار و در این واقعه مگذار مرا
غزل شماره 14 : کجا خبر بود از حال ما حبیبان را
غزل شماره 15 : ای به ناوک زده چشم تو یک اندازان را
غزل شماره 16 : ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را
غزل شماره 17 : بده آن راح روان پرور ریحانی را
غزل شماره 18 : بگویید ای رفیقان ساربان را
غزل شماره 19 : چو در گره فکنی آن کمند پرچین را
غزل شماره 20 : رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را
غزل شماره 21 : ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را
غزل شماره 22 : شبی که راه دهم آه آتش افشان را
غزل شماره 23 : مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را
غزل شماره 24 : طوبی لک ای پیک صبا خرّم رسیدی مرحبا
غزل شماره 25 : بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا
غزل شماره 26 : آب آتش می برد خورشید شب پوش شما
غزل شماره 27 : اگر سرم برود در سر وفای شما
غزل شماره 28 : آن تن ماست یا میان شما
غزل شماره 29 : آن ماه مهر پیکر نامهربان ما
غزل شماره 30 : خرقه رهن خانه ی خمّار دارد پیر ما
غزل شماره 31 : شب است و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی
غزل شماره 32 : می رود آب رخ از باده ی گلرنگ مرا
غزل شماره 33 : یاد باد آنکه به روی تو نظر بود مرا
ب :
غزل شماره 34 : ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب
غزل شماره 35 : ای چشم نیمخواب تو از من ربوده خواب
غزل شماره 36 : ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب
غزل شماره 37 : ای دل نگفتمت ز زلفش عنان بتاب
غزل شماره 38 : دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
غزل شماره 39 : ساقی سیمبر بیار شراب
غزل شماره 40 : طلع الصبح من وراء حجاب
غزل شماره 41 : مغنّی وقت آن آمد که بنوازی رباب
غزل شماره 42 : هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب
غزل شماره 43 : ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب
غزل شماره 44 : ای کرده مه را از تیره شب نقاب
غزل شماره 45 : دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب
غزل شماره 46 : من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب
غزل شماره 47 : ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب
غزل شماره 48 : برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب
غزل شماره 49 : رفت دوشم نفسی دیده ی گریان در خواب
غزل شماره 50 : ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب
غزل شماره 51 : گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب
غزل شماره 52 : چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب
غزل شماره 53 : طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب
غزل شماره 54 : طرّه ی مشکین نباشد بر رخ جانان غریب
ت :
غزل شماره 55 : پیش اسبت رخ نهم زان رو که غم نبود ز مات
غزل شماره 56 : ابروی تو طاق است که پیوسته هلال است
غزل شماره 57 : اگرچه بلبل طبعم هزاردستان است
غزل شماره 58 : آن ترک پریچهره مگر لعبت چین است
غزل شماره 59 : آن جوهر جان است که در گوهر کان است
غزل شماره 60 : این چنین صورت گر از آب و گل است
غزل شماره 61 : باغ و صحرا با سهی سروان نسرین بر خوش است
غزل شماره 62 : به وقت صبح می روشن آفتاب من است
غزل شماره 63 : تو را که موی میان هم وجود و هم عدم است
غزل شماره 64 : تو را که نرگس مخمور و زلف مهپوش است
غزل شماره 65 : جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافته است
غزل شماره 66 : جان هر زنده دلی زنده به جانی دگر است
غزل شماره 67 : چو طلعت تو مرا منتهای مقصود است
غزل شماره 68 : چو سرچشمه ی چشم من دیده است
غزل شماره 69 : حسن تو نهایت جمال است
غزل شماره 70 : خطّت که کتابه ی جمال است
غزل شماره 71 : خطر بادیه ی عشق تو بیش از پیش است
غزل شماره 72 : در شب زلف تو مهتابی خوش است
غزل شماره 73 : دلا جان در ره جانان حجاب است
غزل شماره 74 : دلم با مردم چشمت چنان است
غزل شماره 75 : رخ دل فروز تو ماهی خوش است
غزل شماره 76 : رُخت خورشید رایات جمال است
غزل شماره 77 : رخسار تو شمع کاینات است
غزل شماره 78 : رخش با آب و آتش در نقاب است
غزل شماره 79 : روز رخسار تو ماهی روشن است
غزل شماره 80 : تو را با ما اگر صلح است جنگ است
غزل شماره 81 : از لعل آبدار تو نعلم بر آتش است
غزل شماره 82 : زلف لیلی صفتت دام دل مجنون است
غزل شماره 83 : سحاب سیل فشان چشم رودبار من است
غزل شماره 84 : شامش از صبح فروزنده درآویخته است
غزل شماره 85 : شکنج زلف سیاه تو بر سمن چه خوش است
غزل شماره 86 : شوریده ای ست زلف تو کز بند جسته است
غزل شماره 87 : فروغ عارض او یا سپیده ی سحر است
غزل شماره 88 : گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
غزل شماره 89 : گفتم که چرا صورتت از دیده نهان است
غزل شماره 90 : یاقوت روان بخش تو تا قوت روان است
غزل شماره 91 : یاران همه مخمور و قدح پر می ناب است
غزل شماره 92 : هیچ می دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است
غزل شماره 93 : هر که مجنون نیست از احوال لیلی غافل است
غزل شماره 94 : نعلم نگر نهاده بر آتش که عنبر است
غزل شماره 95 : نظری کن اگرت خاطر دوریشان است
غزل شماره 96 : مسیح روح را مریم حجاب است
غزل شماره 97 : مرا یاقوت او قوت روان است
غزل شماره 98 : گل بُستان خرد لفظ دلارای من است
غزل شماره 99 : ابر نیسان باغ را در لولوی لالا گرفت
غزل شماره 100 : از روضه ی نعیم جمالش روایتیست
غزل شماره 101 : از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت
غزل شماره 102 : اگر تو را غم امثال ما بود غم نیست
غزل شماره 103 : آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
غزل شماره 104 : آن زمان مهر تو می جست که پیمان می بست
غزل شماره 105 : آن نگینی که منش می طلبم باجم نیست
غزل شماره 106 : آن نه رویست مگر فتنه ی دور قمرست
غزل شماره 107 : آنجا نماز زنده دلان جز نیاز نیست
غزل شماره 108 : آه کز آهم مه و پروین بسوخت
غزل شماره 109 : اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست
غزل شماره 110 : ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست
غزل شماره 111 : ای بر عذار مه وشت آن زلف پر شکست
غزل شماره 112 : ای پیک صبا حال پریچهره ی ما چیست
غزل شماره 113 : ای جان جهان جان و جهان برخی جانت
غزل شماره 114 : ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت
غزل شماره 115 : ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست
غزل شماره 116 : ای قمر تابی از بناگوشت
غزل شماره 117 : ای که از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
غزل شماره 118 : ای که از دفتر حسنت مه تابان بابیست
غزل شماره 119 : ای که از سرچشمه ی نوشت برفت آب نبات
غزل شماره 120 : ای که زلف سیهت بر گل روی آشفتست
غزل شماره 121 : ای که لبت آب شکر ریختست
غزل شماره 122 : ای لبت باده فروش و دل من باده پرست
غزل شماره 123 : ای لبت میگون و جانم می پرست
غزل شماره 124 : ای من ز دو چشم نیم مستت مست
غزل شماره 125 : این باد کدام است که از کوی شما خاست
غزل شماره 126 : این بوی بهارست که از صحن چمن خاست
غزل شماره 127 : این همه مستی ما مستی مستی دگرست
غزل شماره 128 : اینجا نماز زنده دلان جز نیاز نیست
غزل شماره 129 : با تو نقشی که در تصوّر ماست
غزل شماره 130 : با منت کینه و با جمله صفاست
غزل شماره 131 : بتی که طرّه ی او مجمع پریشانیست
غزل شماره 132 : بدایت غم عشّاق را نهایت نیست
غزل شماره 133 : بر سر کوی خرابات محبت کوییست
غزل شماره 134 : بر سر کوی عشق بازاریست
غزل شماره 135 : برمه از سنبل پرچین تو پرچین بگرفت
غزل شماره 136 : بس که مرغ سحری در غم گلزار بسوخت
غزل شماره 137 : بسته ی بند تو از هر دو جهان آزادست
غزل شماره 138 : بشکست دل تنگ من خسته کزین دست
غزل شماره 139 : به بوستان جمالت بهار بسیارست
غزل شماره 140 : به جز از کمر ندیدم سر مویی از میانت
غزل شماره 141 : به وقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست
غزل شماره 142 : بهار روی تو بازار مشتری بشکست
غزل شماره 143 : بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست
غزل شماره 144 : بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست
غزل شماره 145 : بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست
غزل شماره 146 : پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست
غزل شماره 147 : تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
غزل شماره 148 : تُرک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت
غزل شماره 149 : تو را که طره ی مشکین و خط زنگاریست
غزل شماره 150 : جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست
غزل شماره 151 : جانم از باده ی لعل تو خراب افتادست
غزل شماره 152 : جانم از غم به لب رسیده ی توست
غزل شماره 153 : جمشید بنده ی در دولتسرای ماست
غزل شماره 154 : چو از برگ گلشن سنبل دمیدست
غزل شماره 155 : چو آن فتنه از خواب سر برگرفت
غزل شماره 156 : چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت
غزل شماره 157 : حذر کن ز یاری که یاریش نیست
غزل شماره 158 : خطی کز تیره شب برخور نوشتست
غزل شماره 159 : خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت
غزل شماره 160 : در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست
غزل شماره 161 : در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست
غزل شماره 162 : دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت
غزل شماره 163 : دلبرا خورشید تابان ذره ای از روی توست
غزل شماره 164 : دلبرا سنبل هندوی تو در تاب چراست
غزل شماره 165 : دوش پیری ز خرابات برون آمد مست
غزل شماره 166 : دیشب درآمد از درم آن ماه چهره مست
غزل شماره 167 : دیشب دل ز ملک دو عالم خبر نداشت
غزل شماره 168 : رمضان آمد و شد کار صراحی از دست
غزل شماره 169 : رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست
غزل شماره 170 : روضه ی خلد برین بستانسرایی بیش نیست
غزل شماره 171 : روی زمین و خون دلم نم گرفته است
غزل شماره 172 : ز زلفش نافه ی تاتار تاریست
غزل شماره 173 : ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست
غزل شماره 174 : ز کفر زلفت ایمان می توان یافت
غزل شماره 175 : زآتشکده و کعبه غرض سوز و نیازست
غزل شماره 176 : زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
غزل شماره 177 : زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
غزل شماره 178 : زلف هندوی تو در تاب است و ما را تاب نیست
غزل شماره 179 : ساقیا ساغر شراب کجاست
غزل شماره 180 : سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت
غزل شماره 181 : سحر به گوش صبوحی کشان باده پرست
غزل شماره 182 : سحرگه ماه عقرب زلف من مست
غزل شماره 183 : سنبلش برگ ارغوان بگرفت
غزل شماره 184 : شعاع چشمه ی مهر از فروغ رخسارست
غزل شماره 185 : شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست
غزل شماره 186 : شمع ما مأمول هر پروانه نیست
غزل شماره 187 : صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌‌ریخت
غزل شماره 188 : طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست
غزل شماره 189 : عشق سطانیست کو را حاجت دستور نیست
غزل شماره 190 : عقل، مرغی ز آشیانه ی ماست
غزل شماره 191 : عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست
غزل شماره 192 : غرّه ی ماه جز آن عارض شهر آرا نیست
غزل شماره 193 : کار ما بی قد زیبات نمی آید راست
غزل شماره 194 : کارم از دست دل فرو بستست
غزل شماره 195 : کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت
غزل شماره 196 : کاف و نون جزوی از اوراق کتب خانه ی ماست
غزل شماره 197 : کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست
غزل شماره 198 : کفر سر زلف تو ایمان ماست
غزل شماره 199 : کو دل که او به دام غمت پایبند نیست
غزل شماره 200 : گر از جور جانان ننالی رواست
غزل شماره 201 : گر حرص زیردست و طمع زیر پای توست
غزل شماره 202 : گر سر درآورد سرم آنجا که پای اوست
غزل شماره 203 : گرچه کاری چو عشقبازی نیست
غزل شماره 204 : گرنه مرغ چمن از همنفس خویش جداست
غزل شماره 205 : گره ی زلف به هم برزده کاین مشک تتارست
غزل شماره 206 : گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست
غزل شماره 207 : لب شیرین تو هر دم شکرانگیزترست
غزل شماره 208 : لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت
غزل شماره 209 : ماهم از شب سایبان بر آفتاب انداختست
غزل شماره 210 : ماییم آن گدای که سلطان گدای ماست
غزل شماره 211 : مرغ جان را هر دو عالم آشیانی بیش نیست
غزل شماره 212 : مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست
غزل شماره 213 : مگذر ز ما که خاطر ما در قفای توست
غزل شماره 214 : من به قول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست
غزل شماره 215 : منزل ار یار قرین است چه دوزخ چه بهشت
غزل شماره 216 : منزل پیر مغان کوی خرابات فناست
غزل شماره 217 : منزلگه جانست که جانان من آنجاست
غزل شماره 218 : نشان بی نشانان بی نشانیست
غزل شماره 219 : نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست
غزل شماره 220 : هر که او دیده ی مردم کش مستت دیدست
غزل شماره 221 : نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
غزل شماره 222 : هنوزت نرگس اندر عین خواب است
غزل شماره 223 : هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت
غزل شماره 224 : هیچ دل نیست که میلش به دلارایی نیست
غزل شماره 225 : هیچ رویی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست
غزل شماره 226 : هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست
غزل شماره 227 : ورطه ی پر خطر عشق تو را ساحل نیست
غزل شماره 228 : وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست
غزل شماره 229 : ای که شهد شکرین تو برد آب نبات
غزل شماره 230 : یاد باد آن روز کز لب بوی جان می آمدت
چ :
غزل شماره 231 : برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ
غزل شماره 232 : میانش مویی و شیرین دهان هیچ
ح :
غزل شماره 233 : بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح
غزل شماره 234 : حیات‌بخش بُود باده خاصه وقت صبوح
د :
غزل شماره 235 : بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
غزل شماره 236 : به بوی زلف تو دادم دل شکسته به باد
غزل شماره 237 : پیّه سوز چشم من سر شمع ایوان تو باد
غزل شماره 238 : تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد
غزل شماره 239 : چو عکس روی تو در ساغر شراب افتاد
غزل شماره 240 : چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
غزل شماره 241 : دلبرم را پرّ طوطی بر شکر خواهد فتاد
غزل شماره 242 : نسیم باد صبا جان من فدای تو باد
غزل شماره 243 : یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد
غزل شماره 244 : یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود
غزل شماره 245 : یاد باد آنک نیاورد ز من روزی یاد
غزل شماره 246 : آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید
غزل شماره 247 : از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
غزل شماره 248 : از صومعه پیری به خرابات درآمد
غزل شماره 249 : اسیر قید محبّت ز جان نیندیشد
غزل شماره 250 : اگر آن ماه مهربان گردد
غزل شماره 251 : اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود
غزل شماره 252 : اگر ز پیش برانی مرا که بر خواند
غزل شماره 253 : آن پریچهره که جور و ستم آیین دارد
غزل شماره 254 : آن خطّ شب مثال که بر خور نوشته اند
غزل شماره 255 : آن دم که نه شمع و نه لگن بود
غزل شماره 256 : آن رفت که میل دل من سوی شما بود
غزل شماره 257 : آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
غزل شماره 258 : آن شکر لب که نباتش ز شکر می روید
غزل شماره 259 : آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد
غزل شماره 260 : آنک هرگز نظری با من شیدا نکند
غزل شماره 261 : آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد
غزل شماره 262 : اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند
غزل شماره 263 : اهل دل پیش تو مردن ز خدا می خواهند
غزل شماره 264 : ای پرده سرایان که درین پرده سرایید
غزل شماره 265 : ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند
غزل شماره 266 : ای که از شرمت خوی از رخساره ی خور می چکد
غزل شماره 267 : ای که هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
غزل شماره 268 : این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می رسد
غزل شماره 269 : این چه باد است که از سوی چمن می آید
غزل شماره 270 : این چه نامه ست که از کشور یار آوردند
غزل شماره 271 : این دلبران که پرده به رخ در کشیده اند
غزل شماره 272 : با درد دُرد نوشان درمان چه کار دارد
غزل شماره 273 : باز عزم شراب خواهم کرد
غزل شماره 274 : باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود
غزل شماره 275 : بر سر کوی تو اندیشه ی جان نتوان کرد
غزل شماره 276 : بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید
غزل شماره 277 : بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند
غزل شماره 278 : بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد
غزل شماره 279 : به آب گل رخ آن گلعذار می شویند
غزل شماره 280 : به خشم رفته ی ما گر به صلح باز آید
غزل شماره 281 : به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد
غزل شماره 282 : به سالی کی چنان ماهی برآید
غزل شماره 283 : به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید
غزل شماره 284 : بهار دهر به باد خزان نمی ارزد
غزل شماره 285 : بی رخ حور به جنت نفسی نتوان بود
غزل شماره 286 : بی گلبن وصلت به گلستان نتوان بود
غزل شماره 287 : بی لاله رخان روی به صحرا نتوان کرد
غزل شماره 288 : بیا که بی سر زلفت مرا به سر نشود
غزل شماره 289 : پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند
غزل شماره 290 : پری رخان که به رخ رشک لعبت چینند
غزل شماره 291 : پشت بر یار کمان ابروی ما نتوان کرد
غزل شماره 292 : پیداست که از دود دم ما چه برآید
غزل شماره 293 : پیغام بلبلان به گلستان که می برد
غزل شماره 294 : تا برآید نفس از عشق دمی باید زد
غزل شماره 295 : تا تو را برگ ما نخواهد بود
غزل شماره 296 : تا چین آن دو زلف سمن سا پدید شد
غزل شماره 297 : تا درد نیابند دوا را نشناسند
غزل شماره 298 : تاجداری کند آن کس که ز سر درگذرد
غزل شماره 299 : ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می رود
غزل شماره 300 : تُرک من تَرک من گرفت و خطا کرد
غزل شماره 301 : تُرک من گویی که بازش خاطر نخجیر بود
غزل شماره 302 : ترکم از غمزه چو ناوک به کمان درفکند
غزل شماره 303 : تشنه ی غنچه ی سیراب تو را آب چه سود
غزل شماره 304 : تنم تنها نمی خواهد که در کاشانه بنشیند
غزل شماره 305 : تویی که لعل تو دست از عقیق کانی برد
غزل شماره 306 : جادویی چون نرگس مستت به بیماری که دید
غزل شماره 307 : جان برافشان اگرت صحبت جانان باید
غزل شماره 308 : جان توجه به روی مه وش کرد
غزل شماره 309 : جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند
غزل شماره 310 : جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید
غزل شماره 311 : چشمت دل پر ز تاب خواهد
غزل شماره 312 : چنانک صید دل آن چشم آهوانه کند
غزل شماره 313 : چه بادست اینکه می آید که بوی یار ما دارد
غزل شماره 314 : چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند
غزل شماره 315 : چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد
غزل شماره 316 : چو شام شد به شبستان شتاب باید کرد
غزل شماره 317 : چو شام شد به شبستان شتاب باید کرد
غزل شماره 318 : چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند
غزل شماره 319 : چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
غزل شماره 320 : چون برقع شبرنگ ز عارض بگشاید
غزل شماره 321 : چون ترک من سپاه حبش بر ختن زند
غزل شماره 322 : چون خطّ تو گرد رخ گلرنگ بگیرد
غزل شماره 323 : چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند
غزل شماره 324 : چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد
غزل شماره 325 : چون طرّه ی عنبر شکنش در شکن افتد
غزل شماره 326 : چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد
غزل شماره 327 : چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد
غزل شماره 328 : حدیث آرزومندی جوابی هم نمی ارزد
غزل شماره 329 : حدیث جان به جز جانان نداند
غزل شماره 330 : حدیث شمع از پروانه پرسید
غزل شماره 331 : حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند
غزل شماره 332 : خدا را از سر زاری بگویید
غزل شماره 333 : خدنگ غمزه ی جادو چو در کمان آرد
غزل شماره 334 : خسرو انجم بگه بام برآمد
غزل شماره 335 : خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
غزل شماره 336 : خنک آن باد که بر خاک خراسان گذرد
غزل شماره 337 : خورشید را به سایه ی شب در نشانده اند
غزل شماره 338 : خورشید را ز مشک زره پوش کرده اند
غزل شماره 339 : خیمه ی نوروز بر صحرا زدند
غزل شماره 340 : دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد
غزل شماره 341 : در آن مجلس که جام عشق نوشند
غزل شماره 342 : در پای تو هر کس که سرانداز نیاید
غزل شماره 343 : در راه قربت ما رَهبان چه کار دارد
غزل شماره 344 : درد غم عشق را طبیب نباشد
غزل شماره 345 : درد محبت درمان ندارد
غزل شماره 346 : درد من دلخسته به درمان که رساند
غزل شماره 347 : دست گیرید و به دستم می گلفام دهید
غزل شماره 348 : دل به دست یار و غم در دل بماند
غزل شماره 349 : دل مجروح مرا آگهی از جان دادند
غزل شماره 350 : دل من باز هوای سر کویی دارد
غزل شماره 351 : دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
غزل شماره 352 : دل من زحمت جان برنتابد
غزل شماره 353 : دلا سود عالم زیانی نیرزد
غزل شماره 354 : دلم از دست بشد تا به سر او چه رسد
غزل شماره 355 : دلم بی وصل جانان جان نخواهد
غزل شماره 356 : دلم دیده از دوستان برنگیرد
غزل شماره 357 : دلم که حلقه ی گیسوی یار می گیرد
غزل شماره 358 : دوش چون در شکن طرّه ی شب چین دادند
غزل شماره 359 : دوش چون موکب سلطان خیالش برسید
غزل شماره 360 : دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود
غزل شماره 361 : دوشم به شمع روی چو ماهت نیاز بود
غزل شماره 362 : دوشم وطن به جز در دیر مغان نبود
غزل شماره 363 : دیشب همه شب منزل من کوی مغان بود
غزل شماره 364 : دیگران را عیش و شادی گرچه در صحرا بود
غزل شماره 365 : راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود
غزل شماره 366 : رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند
غزل شماره 367 : روی نکو بی وجود ناز نباشد
غزل شماره 368 : ز جام عشق تو عقلم خراب می گردد
غزل شماره 369 : ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند
غزل شماره 370 : ز حال بی خبرانت خبر نمی باشد
غزل شماره 371 : ز شهر یار که آید که حال یار بگوید
غزل شماره 372 : زنده اند آنها که پیش چشم خوبان مرده اند
غزل شماره 373 : زهی زلفت گرهگیری پر از بند
غزل شماره 374 : زهی لعل تو درّ درج منضود
غزل شماره 375 : ساقیا می زین فزون تر کن که میخوارن بسند
غزل شماره 376 : ساقیان آبم به جام لعل شکرخا برند
غزل شماره 377 : ساقیان چون دم از شراب زنند
غزل شماره 378 : سبزه پیرامن سرچشمه ی نوشش نگرید
غزل شماره 379 : سپیده دم که صبا بر چمن گذر می کرد
غزل شماره 380 : سپیده دم که صبا دامن سمن بدرد
غزل شماره 381 : سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
غزل شماره 382 : سخن یار ز اغیار بباید پوشید
غزل شماره 383 : سرّیست مرا با تو که اغیار نداند
غزل شماره 384 : سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند
غزل شماره 385 : سوز غم تو آتشم از جان برآورد
غزل شماره 386 : سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند
غزل شماره 387 : شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده اند
غزل شماره 388 : شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
غزل شماره 389 : شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی بود
غزل شماره 390 : شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
غزل شماره 391 : صبح چون گلشن جمال تو دید
غزل شماره 392 : صبحت جان جهان جان و جهان می ارزد
غزل شماره 393 : صوفی اگرش باده ی صافی نچشانند
غزل شماره 394 : طره های تو کمند افکن طرارانند
غزل شماره 395 : طوطی از پسته تنگ تو شکر گرد آورد
غزل شماره 396 : طوطی چو سخن گویی پیش شکرت میرد
غزل شماره 397 : عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
غزل شماره 398 : عاقلان کی دل به دست زلف دلداران دهند
غزل شماره 399 : عجب از قافله دارم که به در می نشود
غزل شماره 400 : عجب دارم گر او حالم نداند
غزل شماره 401 : عشق است که چون پرده ز رخ بازگشاید
غزل شماره 402 : عید آمد و آن ماه دل افروز نیامد
غزل شماره 403 : قصّه ی غصّه ی فرهاد به شیرین که برد
غزل شماره 404 : کاروان ختنی مشک ختا می آرد
غزل شماره 405 : کدام دل که ز دوری به جان نمی آید
غزل شماره 406 : کدام یار که ما را پیام یار آرد
غزل شماره 407 : کس حال من سوخته جز شمع نداند
غزل شماره 408 : کس نیست که دست من غمخوار بگیرد
غزل شماره 409 : کسی را از تو کامی برنیاید
غزل شماره 410 : کسی کزآن سر زلف دو تا نمی ترسد
غزل شماره 411 : کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند
غزل شماره 412 : کسی کو دل بر جانان ندارد
غزل شماره 413 : که می رود که پیامم به شهر یار رساند
غزل شماره 414 : کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد
غزل شماره 415 : کیست که با من حدیث یار بگوید
غزل شماره 416 : گر دلم روز وداع از پی محمل می شد
غزل شماره 417 : گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد
غزل شماره 418 : گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود
غزل شماره 419 : گردون کنایتی ز سر بام ما بود
غزل شماره 420 : گرمی خسرو و شیرین به شکر کم نشود
غزل شماره 421 : گل اندامی که گلگون می دواند
غزل شماره 422 : گل نهالی به بوستان آورد
غزل شماره 423 : گلی به رنگ تو از غنچه بر نمی آید
غزل شماره 424 : گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
غزل شماره 425 : گمان مبر که دلم میل دوستان نکند
غزل شماره 426 : گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد
غزل شماره 427 : گویند که صبر آتش عشقت بنشاند
غزل شماره 428 : گویی بت من چون ز شبستان به در آید
غزل شماره 429 : لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد
غزل شماره 430 : لطافت دهنش در بیان نمی گنجد
غزل شماره 431 : ما بر کنار و با تو کمر در میان بماند
غزل شماره 432 : ماجرایی که دل سوخته می پوشاند
غزل شماره 433 : ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
غزل شماره 434 : ماه من دوش سر از جیب ملاحت بر کرد
غزل شماره 435 : ماه من مشک سیه در دامن گل می کند
غزل شماره 436 : مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد
غزل شماره 437 : مرا دلیست که تا جان برون نمی آید
غزل شماره 438 : مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود
غزل شماره 439 :مرا وقتی نگاری خرگهی بود
غزل شماره 440 : مراد بین که به پیش مرید باز آید
غزل شماره 441 : مردان این قدم را باید که سر نباشد
غزل شماره 442 : مرغ جم باز حدیثی ز سبا می گوید
غزل شماره 443 : مرغ در راه او پر اندازد
غزل شماره 444 : مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند
غزل شماره 445 : مستم آنجا مبر ای یار که سر مستانند
غزل شماره 446 : مستم ز در خانه ی خمّار برآرید
غزل شماره 447 : مشنو که چراغ دل من روی تو نبود
غزل شماره 448 : من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد
غزل شماره 449 : مه چنین دلستان نمی افتد
غزل شماره 450 : مه را اگر از مشک زره پوش توان کرد
غزل شماره 451 : مهره ی مهر چو از حقه ی مینا بنمود
غزل شماره 452 : مهی چون او به ماهی برنیاید
غزل شماره 453 : می کشندم به خرابات و در آن می کوشند
غزل شماره 454 : ناله ای کان ز دل چنگ برون می آید
غزل شماره 455 : نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
غزل شماره 456 : نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
غزل شماره 457 : نقش رویت به چه رو از دل پر خون برود
غزل شماره 458 : نور رویت تاب در شمع شبستان افکند
غزل شماره 459 : نی ز دود دل پر آتش ما می نالد
غزل شماره 460 : هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد
غزل شماره 461 : هر که با نرگس سرمست تو در کار آید
غزل شماره 462 : هر که را سکه درستست به زر باز نماند
غزل شماره 463 : هر که را یار یار می افتد
غزل شماره 464 : هر کو بصری دارد با او نظری دارد
غزل شماره 465 : هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
غزل شماره 466 : هر نسخه که در وصف خط یار نویسند
غزل شماره 467 : هم عفی الله نی که ما را مرحبایی می زند
غزل شماره 468 : همچو شمعم به شبستان حرم یاد کنید
غزل شماره 469 : همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
غزل شماره 470 : همه گنج جهان ماری نیرزد
غزل شماره 471 : هندویی را باغبان سوی گلستان می فرستد
غزل شماره 472 : هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند
غزل شماره 473 : وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
غزل شماره 474 : وفات به بُود آن را که در وفای تو نبود
غزل شماره 475 : وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
غزل شماره 476 : وهم بسی رفت و مکانش ندید
غزل شماره 477 : یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
غزل شماره 478 : یار ثابت قدم اینک ز سفر بازآمد
غزل شماره 479 : یارب این هدهد میمون ز کجا می آید
غزل شماره 480 : یارش نتوان گفت که از یار بنالد
ر :
غزل شماره 481 : ای پیر مغان شربتم از دُرد مغان آر
غزل شماره 482 : ای خوشا وصل یار و فصل یار
غزل شماره 483 : ایا صبا گرت افتد به کوی دوست گذار
غزل شماره 484 : برو ای خواجه و شه را به گدا بازگذار
غزل شماره 485 : به جز نسیم که یابد نصیبی از گلزار
غزل شماره 486 : چون هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار
غزل شماره 487 : زهی تاری زلفت مشک تاتار
غزل شماره 488 : حبّذا پای گل و صبحدم و فصل بهار
غزل شماره 489 : سبحان من یسبّحه الرّمل فی القفار
غزل شماره 490 : طرّه بفشان و مرا بیش پریشان مگذار
غزل شماره 491 : ماه یا جنت است یا رخسار
غزل شماره 492 : مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار
غزل شماره 493 : منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار
غزل شماره 494 : قلم گرفتم و می خواستم که بر طومار
غزل شماره 495 : آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر
غزل شماره 496 : ای تتق بسته از تیره شب بر قمر
غزل شماره 497 : ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر
غزل شماره 498 : ای نغمه ی خوشت دم داود را شعار
غزل شماره 499 : با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر
غزل شماره 500 : برافکن سایبان ظلمت از نور
غزل شماره 501 : برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر
غزل شماره 502 : بوستان جنّت است و سروم حور
غزل شماره 503 : بیار باده که شب ظلمت است و شاهد نور
غزل شماره 504 : بیدلی گر دل ز دلبر برنگیرد گو مگیر
غزل شماره 505 : پندم به چه عقل می دهد پیر
غزل شماره 506 : ترک عالم گیر و عالم را مسخّر کرده گیر
غزل شماره 507 : دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر
غزل شماره 508 : دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور
غزل شماره 509 : زهی طناب سراپرده ی تو گیسوی حور
غزل شماره 510 : شمسه ی چین را طلوع از طرف بغتاقش نگر
غزل شماره 511 : فتاده ام من دیوانه در غم تو اسیر
غزل شماره 512 : گر یار یار باشدت ای یار غم مخور
غزل شماره 513 : ما را ز پرده ی تو دل از پرده شد به در
غزل شماره 514 : ماییم و عشق و کنج خرابات و روی یار
غزل شماره 515 : معلوم نگردد سخن عشق به تقریر
ز :
غزل شماره 516 : ای دل ار صحبت جانان طلبی جان درباز
غزل شماره 517 : بستیم دل در آن سر زلف دراز باز
غزل شماره 518 : کار من شکسته به سامان رسید باز
غزل شماره 519 : چون کوته است دستم از آن گیسوی دراز
غزل شماره 520 : ای شده بر مه ز شبه مُهره ساز
غزل شماره 521 : نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز
غزل شماره 522 : خادمه ی عود سوز مطربه ی عود ساز
غزل شماره 523 : بنده محمود است و سلطان در ره معنی ایاز
غزل شماره 524 : کجا بود من مدهوش را حضور نماز
غزل شماره 525 : پیش عاقل نیاز چیست نماز
غزل شماره 526 : ای دلم را شکّر جان پرورت چون جان عزیز
غزل شماره 527 : این غزل یک دو نوبت از سر سوز
غزل شماره 528 : برگ نسرین تو را بی خار می یابم هنوز
غزل شماره 529 : بگشا به شکرخنده لب لعل شکرریز
غزل شماره 530 : در جهان قصّه ی حسن تو نشد فاش هنوز
غزل شماره 531 : روز عیش و طرب و عید صیام است امروز
غزل شماره 532 : حریفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از می
س :
غزل شماره 533 : ای مرغ خوش نوا چه فرو بسته ای نفس
غزل شماره 534 : ز لعل عیسویان قصّه ی مسیحا پرس
غزل شماره 535 : به فلک می رسد خروش خروس
غزل شماره 536 : معنی این صورت از صورتگران چین بپرس
غزل شماره 537 : نه مرا بر سر کوی تو به جز سایه جلیس
ش :
غزل شماره 538 : کارم از بی سیمی ار چون زر نباشد گو مباش
غزل شماره 539 : یار ما را گر غمی از یار نبود گو مباش
غزل شماره 540 : الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش
غزل شماره 541 : هر دل غمزده کان غمزه بود غمّازش
غزل شماره 542 : اگر او سخن نگوید سخن است در دهانش
غزل شماره 543 : آن ماه بین که فتنه شود مهر انورش
غزل شماره 544 : آنک جز نام نیابند نشان از دهنش
غزل شماره 545 : آه از آن یار که نبود خبر از یارانش
غزل شماره 546 : آورده ایم روی به سوی دیار خویش
غزل شماره 547 : ای حلقه زده افعی مشکین تو بر دوش
غزل شماره 548 : ای دل مکن انکار و از این کار میندیش
غزل شماره 549 : ای دو چشم خوش پر خواب تو در خوابی خوش
غزل شماره 550 : ای شب زلفت غالیه‌سا وی مه رویت غالیه‌پوش
غزل شماره 551 : ای شبت غالیه آسا و مهت غالیه پوش
غزل شماره 552 : به شهریار بگویید حال این درویش
غزل شماره 553 : بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش
غزل شماره 554 : پرده از رخ بفکن ای خود پرده ی رخسار خویش
غزل شماره 555 : ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش
غزل شماره 556 : چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش
غزل شماره 557 : حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش
غزل شماره 558 : دگر وجود ندارد لطیفه ای ز دهانش
غزل شماره 559 : رُخت شمع شبستان می نهندش
غزل شماره 560 : رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش
غزل شماره 561 : رقیب اگر به جفا باز داردم ز درش
غزل شماره 562 : زهی مستی من ز بادام مستش
غزل شماره 563 : سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش
غزل شماره 564 : سرو را پای به گل می رود از رفتارش
غزل شماره 565 : گرچه تنگ است دلم چون دهن خندانش
غزل شماره 566 : گلزار جنت است رخ حور پیکرش
غزل شماره 567 : مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش
غزل شماره 568 : مستم ز دو چشم نیمه مستش
ص :
غزل شماره 569 : بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
غزل شماره 570 : به بزمگاه صبوحی کنون به مجلس خاص
ع :
غزل شماره 571 : به سوز سینه رسند اهل دل به ذوق سماع
غ :
غزل شماره 572 : بیار باده که وقت گل است و موسم باغ
ف :
غزل شماره 573 : چون آتش خور شعله زد از شیشه ی شفاف
ق :
غزل شماره 574 : شمیم باغ بهشت است یا نسیم عراق
غزل شماره 575 : یا حادی النیاق قد ذُبتَ فی الفراق
غزل شماره 576 : ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق
غزل شماره 577 : چو حرفی بخوانی ز طومار عشق
غزل شماره 578 : طفل بود در نظر پیر عشق
غزل شماره 579 : باز برافراختیم رایت سلطان عشق
غزل شماره 580 : سِری بالعِیس أصحابی ولی فی العیس مَعشوق
غزل شماره 581 : ای سرو خرامنده ی بستان حقایق
ک :
غزل شماره 582 : تبسّمت الزهر و المزن باک
غزل شماره 583 : نکهت روضه ی خلدست که می بیزد مشک
غزل شماره 584 : وه چه شیرین است لعل اندرو پنهان نمک
غزل شماره 585 : دیدم از دور بتی کاکلکش مشکینک
گ :
غزل شماره 586 : ای روان از شکّر تنگ تو شکّر تنگ تنگ
غزل شماره 587 : نیستی آنک زنی شیشه ی هستی بر سنگ
ل :
غزل شماره 588 : ای سواد خط تو شرح مصابیح جمال
غزل شماره 589 : شب رحیل ز افغان خستگان مراحل
غزل شماره 590 : مقاربت نشود مرتفع به بعد منازل
غزل شماره 591 : یک دم ز قال بگذر اگر واقفی ز حال
غزل شماره 592 : چو هیچگونه ندارم به حضرت تو مجال
غزل شماره 593 : زهی ز باده ی لعلت در آتش آب زلال
غزل شماره 594 : زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال
غزل شماره 595 : سبحان من تقدّس بالعزّ و الجلال
غزل شماره 596 : گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال
غزل شماره 597 : ای دل من بسته در آن زنجیر سمن سا دل
غزل شماره 598 : ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
غزل شماره 599 : ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل
غزل شماره 600 : ای ماه تو مهر انور دل
غزل شماره 601 : باغبان گو برو و باد مپیما کز گل
غزل شماره 602 : خوشا با دوستان در بوستان گل
غزل شماره 603 : دلم ربودی و رفتی ولی نمی روی از دل
غزل شماره 604 : دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل
غزل شماره 605 : رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل
غزل شماره 606 : زهی زلفت شکسته نرخ سنبل
غزل شماره 607 : سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل
غزل شماره 608 : گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل
غزل شماره 609 : مرا که راه نماید کنون به خانه ی دل
غزل شماره 610 : مرا که نیست به خاک درت امید وصول
غزل شماره 611 : هر گه که ز خرگه به چمن بار دهد گل
غزل شماره 612 : یا مُسرع الشمال اذا تَحصل الوصول
م :
غزل شماره 613 : هیچ می دانی که دیشب در غمش چون بوده ام
غزل شماره 614 : برآمد بانگ مرغ و نوبت بام
غزل شماره 615 : تبت یا ذوالجلال و الاکرام
غزل شماره 616 : چو نام تو در نامه ای دیده ام
غزل شماره 617 : حَنّ فی روض الهَوی قلبی کما ناح الحِمام
غزل شماره 618 : سلامی به جانان فرستاده ام
غزل شماره 619 : عارض ترکان نگر در چین جعد مشک فام
غزل شماره 620 : گر چه من آب رخ از خاک درت یافته ام
غزل شماره 621 : گر نگویم دوستی از دوستانت بوده ام
غزل شماره 622 : مگر که صبح من امشب اسیر گشت به شام
غزل شماره 623 : از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم
غزل شماره 624 : اشارت کرده بودی تا بیایم
غزل شماره 625 : اشک است که می گردد در کوی تو همرازم
غزل شماره 626 : آفتابست یا ستاره ی بام
غزل شماره 627 : اکنون که از بهشت نشان می دهد نسیم
غزل شماره 628 : امروز که من عاشق و دیوانه و مستم
غزل شماره 629 : آن ماه پری رخ را در خانه نمی بینم
غزل شماره 630 : آنک لعلش عین آب زندگانی یافتیم
غزل شماره 631 : اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم
غزل شماره 632 : ای تنم کرده ز غم مویی و در مو زده خم
غزل شماره 633 : ای دل ار خواهی به دولتخانه ی جانت برم
غزل شماره 634 : ای روی تو چشمه ی خور چشم
غزل شماره 635 : ای لاله برگ خوش نظرت گلستان چشم
غزل شماره 636 : آید ز نی حدیثی هر دم به گوش جانم
غزل شماره 637 : این چه بادست کزو بوی شما می شنوم
غزل شماره 638 : این چه بویست که از باد صبا می شنوم
غزل شماره 639 : با روی چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم
غزل شماره 640 : با لعل او ز جوهر جان درگذشته ایم
غزل شماره 641 : باز چون بلبل به صد دستان به بستان آمدیم
غزل شماره 642 : باز هشیار برون رفته و مست آمده ایم
غزل شماره 643 : بدانک بوی تو آورد صبحدم بادم
غزل شماره 644 : بزن به نوک خدنگم که پیش دست تو میرم
غزل شماره 645 : به بلبلان که رساند نسیم باغ ارم
غزل شماره 646 : به گدایی به سر کوی شما آمده ایم
غزل شماره 647 : بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم
غزل شماره 648 : تا چند به شادی می غمهای تو نوشم
غزل شماره 649 : تخفیف کن از دور من این باده که مستم
غزل شماره 650 : تو را که گنج گشودی ز زخم مار چه غم
غزل شماره 651 : چشم پر خواب گشودی و ببستی خوابم
غزل شماره 652 : چو برکشی علم قربت از حریم حرم
غزل شماره 653 : چو چشم مست تو می پرستم
غزل شماره 654 : چون ما به کفر زلف تو اقرار کرده ایم
غزل شماره 655 : حکایت رخت از آفتاب می شنوم
غزل شماره 656 : خرّم آن روز که از خطّه ی کرمان بروم
غزل شماره 657 : خوشا به مجلس شوریدگان دُرد آشام
غزل شماره 658 : خیز تا باده در پیاله کنیم
غزل شماره 659 : خیز تا برگ صبوحی به چمن ساز کنیم
غزل شماره 660 : خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گردون زنیم
غزل شماره 661 : داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم
غزل شماره 662 : در جهان وقف حریم حرم او کردیم
غزل شماره 663 : در چمن دوش به بوی تو گذر می کردم
غزل شماره 664 : درد دل خویش با که گویم
غزل شماره 665 : دل گل زنده گردد از دم خم
غزل شماره 666 : دلداده ایم وز پی دلدار می‌رویم
غزل شماره 667 : دوش می آمد نگار بر برم
غزل شماره 668 : رخشنده تر از مهر رخش ماه ندیدم
غزل شماره 669 : رند و دُردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم
غزل شماره 670 : روزگاری روی در روی نگاری داشتم
غزل شماره 671 : روزی به سر کوی خرابات رسیدم
غزل شماره 672 : ز باد نکهت زلف دو تات می جوییم
غزل شماره 673 : ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم
غزل شماره 674 : ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم
غزل شماره 675 : شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم
غزل شماره 676 : صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم
غزل شماره 677 : عشق آن بت ساکن میخانه می گرداندم
غزل شماره 678 : کشتی ما کو که ما زورق در آب افکنده ایم
غزل شماره 679 : کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم
غزل شماره 680 : گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آمدیم
غزل شماره 681 : گر من خمار خود ز لب یار بشکنم
غزل شماره 682 : گر می کشندم ور می کشندم
غزل شماره 683 : گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم
غزل شماره 684 : ما به درگاه تو از روی نیاز آمده ایم
غزل شماره 685 : ما به نظّاره ی رویت به جهان آمده ایم
غزل شماره 686 : ما جرعه چشانیم ولی خضر وشانیم
غزل شماره 687 : ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته ایم
غزل شماره 688 : ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم
غزل شماره 689 : ما ز رخ کار خویش پرده برانداختیم
غزل شماره 690 : ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم
غزل شماره 691 : ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده ایم
غزل شماره 692 : ما مست می لعل روان پرور یاریم
غزل شماره 693 : ما نوای خویش را در بینوایی یافتیم
غزل شماره 694 : مدام آن نرگس سرمست را در خواب می بینم
غزل شماره 695 : مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم
غزل شماره 696 : مردیم در خمار و شرابی نیافتیم
غزل شماره 697 : من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم
غزل شماره 698 : من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم
غزل شماره 699 : من بار هجر می کشم و ناقه محملم
غزل شماره 700 : من بیدل نگر از صحبت جانان محروم
غزل شماره 701 : من ز دست دیده و دل در بلا افتاده‌ام
غزل شماره 702 : من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
غزل شماره 703 : می درم جامه و از مدعیان می پوشم
غزل شماره 704 : می گذشتی و من از دور نظر می کردم
غزل شماره 705 : نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم
غزل شماره 706 : نسیم زلف تو از نوبهار می شنوم
غزل شماره 707 : نشان دل بی نشان از که جویم
غزل شماره 708 : نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم
غزل شماره 709 : نکنم حدیث شکّر چو لبت گزیدم
غزل شماره 710 : نوبتی صبح برآمد به بام
غزل شماره 711 : نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم
غزل شماره 712 : هر دم آرد باد صبح از روضه ی رضوان پیام
غزل شماره 713 : وقت است کز ورای سراپرده ی عدم
غزل شماره 714 : دل به دست غم سودای تو دادیم و شدیم
ن :
غزل شماره 715 : ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان
غزل شماره 716 : ای بوستان عارض تو گلستان جان
غزل شماره 717 : ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان
غزل شماره 718 : ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن
غزل شماره 719 : ای رخت شمع بُت پرستان شمع برون بر از شبستان
غزل شماره 720 : ای رخ تو قبله ی خورشید پرستان
غزل شماره 721 : ای چشم تو چشم بند مستان
غزل شماره 722 : ای صبا غلغل بلبل به گلستان برسان
غزل شماره 723 : ای غمزه ی جادویت افسونگر بیماران
غزل شماره 724 : ای لب و گفتار تو کام دل و قوّت جان
غزل شماره 725 : ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان
غزل شماره 726 : ای مِی لعل تو کام رندان
غزل شماره 727 : ای نسیم سحری بوی بهارم برسان
غزل شماره 728 : به بوستان می گل بوی لاله گون مَستان
غزل شماره 729 : به من رسید نوید وصال دلداران
غزل شماره 730 : تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران
غزل شماره 731 : چه خوش است باده خوردن به صبوح در گلستان
غزل شماره 732 : چه خوش باشد میان لاله زاران
غزل شماره 733 : چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران
غزل شماره 734 : خوشا چشمی که بیند روی ترکان
غزل شماره 735 : خوشا صبح و صبوحی با هُمالان
غزل شماره 736 : در تابم از دو هندوی آتش پرستشان
غزل شماره 737 : دلا از جان زبان درکش که جانان
غزل شماره 738 : زهی روی تو صبح شب نشینان
غزل شماره 739 : نرگس مستت فتنه ی مستان
غزل شماره 740 : یا رب ز باغ وصل نسیمی به من رسان
غزل شماره 741 : امشب ای یار قصد خواب مکن
غزل شماره 742 : آن لب شیرین همچون جان شیرین
غزل شماره 743 : ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن
غزل شماره 744 : ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن
غزل شماره 745 : ای زلف تو زنجیر دل حلقه ربایان
غزل شماره 746 : ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون
غزل شماره 747 : ای شام زلفت بتخانه ی چین
غزل شماره 748 : ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن
غزل شماره 749 : بر اشکم کهربا آبیست روشن
غزل شماره 750 : بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن
غزل شماره 751 : بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن
غزل شماره 752 : به عقل کی متصوّر شود فنون جنون
غزل شماره 753 : به وقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
غزل شماره 754 : تحیتی چو هوای ریاض خلد برین
غزل شماره 755 : تو را که گفت که قصد دل شکسته ی ما کن
غزل شماره 756 : جان بده یا دگر اندیشه ی جانانه مکن
غزل شماره 757 : خطّ زنگاری نگر از سبزه بر گرد سمن
غزل شماره 758 : خویش را در کوی بیخویشی فکن
غزل شماره 759 : خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین
غزل شماره 760 : دوش چون از لعل میگون تو می گفتم سخن
غزل شماره 761 : زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن
غزل شماره 762 : زهی خطی به خطا برده سوی خطّه ی چین
غزل شماره 763 : سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن
غزل شماره 764 : سرو را گل بار نَبوَد گر بوَد نبوَد چنین
غزل شماره 765 : سنبل سیه بر سمن مزن
غزل شماره 766 : کیست که گوید به بارگاه سلاطین
غزل شماره 767 : گهی که جان رود از چشم ناتوان بیرون
غزل شماره 768 : نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین
غزل شماره 769 : نه درد عشق می یارم نهفتن
غزل شماره 770 : نی نگر با اهل دل هر دم به معنی در سخن
غزل شماره 771 : هر زمان آهنگ بیزاریش بین
غزل شماره 772 : هر کس که برگرفت دل از جان چنانک من
غزل شماره 773 : هر که شد با ساکنان عالم علوی قرین
غزل شماره 774 : هندوی آن کاکل ترکانه می باید شدن
غزل شماره 775 : وقت صبوح شد به شبستان شتاب کن
و :
غزل شماره 776 : آب آتش می رود زان لعل آتش فام او
غزل شماره 777 : ترک من خاقان نگر در حلقه عشّاق او
غزل شماره 778 : خوشا کشته بر طرف میدان او
غزل شماره 779 : صید شیران می کند آهوی روبه باز او
غزل شماره 780 : ای چراغ دیده ی جان روی تو
غزل شماره 781 : ای شب قدر بیدلان طرّه ی دلربای تو
غزل شماره 782 : ای صبا حال جگر گوشه ی ما چیست بگو
غزل شماره 783 : ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو
غزل شماره 784 : ای که چو موی شد تنم در هوس میان تو
غزل شماره 785 : ای که گویی کز چه رو سرگشته می گردی چو گوی
غزل شماره 786 : ای هیچ در میان نه ز موی میان تو
غزل شماره 787 : برو ای باد بدان سوی که من دانم و تو
غزل شماره 788 : به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو
غزل شماره 789 : دوش می کردم سئوال از جان که آن جانانه کو
غزل شماره 790 : صبح است ساقیا می چون آفتاب کو
غزل شماره 791 : که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
غزل شماره 792 : مرا ز هجر تو امّید زندگانی کو
غزل شماره 793 : نفحه ی گلشن عشق از نفس ما بشنو
ه :
غزل شماره 794 : آن عید نیکوان به در آمد به عیدگاه
غزل شماره 795 : ای سنبله ی زلف تو خرمن زده بر ماه
غزل شماره 796 : مه بی مهر من ز شعر سیاه
غزل شماره 797 : روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه
غزل شماره 798 : ای روانم به لب لعل تو آورده پناه
غزل شماره 799 : آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار آمده
غزل شماره 800 : ای از شب قمرسا بر مه نقاب بسته
غزل شماره 801 : ای از گل رخسار تو خون در دل لاله
غزل شماره 802 : ای بی تو مرا پر آب دیده
غزل شماره 803 : ای پسر دامن اهل قدم از دست مده
غزل شماره 804 : ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته
غزل شماره 805 : ای حبش بر چین و چین در زنگبار انداخته
غزل شماره 806 : ای خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده
غزل شماره 807 : ای خوشه چین سنبل پرچینت سنبله
غزل شماره 808 : ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته
غزل شماره 809 : ای سر زلف تو در حلقه و تاب افتاده
غزل شماره 810 : ای سنبل تازه دسته بسته
غزل شماره 811 : ای لبت خنده بر شراب زده
غزل شماره 812 : ای ملک دلم خراب کرده
غزل شماره 813 : برآمد ماهم از میدان سواره
غزل شماره 814 : بساز چاره ی این دردمند بیچاره
غزل شماره 815 : پری رخا منه از دست یک زمان شیشه
غزل شماره 816 : تخت خیری بین دگر بر تخته ی خارا زده
غزل شماره 817 : ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه
غزل شماره 818 : چون سنبلت که دید سیاهی سرآمده
غزل شماره 819 : خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته
غزل شماره 820 : دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه
غزل شماره 821 : زهی جمال تو خورشید مشرق دیده
غزل شماره 822 : زهی ربوده خیال تو خوابم از دیده
غزل شماره 823 : زهی روی دل افروزت چراغ و چشم هر دیده
غزل شماره 824 : قدحی ده، ای بر آتش تتقی ز آب بسته
ی :
غزل شماره 825 : از لب شیرین چون شکّر نبات آورده ای
غزل شماره 826 : از برای دلم ای مطربه ی پرده سرای
غزل شماره 827 : از مشک سوده دام بر آتش نهاده ای
غزل شماره 828 : آتش اندر آب هرگز دیده ای
غزل شماره 829 : این چه بویست ای صبا از مرغزار آورده ای
غزل شماره 830 : باز هر چند که در دست شهان دارد جای
غزل شماره 831 : پرده ی ابر سیاه از مه تابان بگشای
غزل شماره 832 : پرواز کن ای مرغ و به گلزار فرود آی
غزل شماره 833 : دیشب ای باد صبا گویی که جایی بوده ای
غزل شماره 834 : دوش پیری یافتم در گوشه ی میخانه ای
غزل شماره 835 : بیار ای لعبت ساقی شرابی
غزل شماره 836 : آب رخ ما بری و باد شماری
غزل شماره 837 : أرّوض الخُلدام مغنی الغوانی
غزل شماره 838 : اگر تو عشق نبازی به عمر خویش چه نازی
غزل شماره 839 : ای از حیای لعل لبت آب گشته می
غزل شماره 840 : ای آفتاب رویت در اوج دلفروزی
غزل شماره 841 : ای آینه ی قدرت بیچون الهی
غزل شماره 842 : ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی
غزل شماره 843 : ای ترک پریچهره بدین سلسله مویی
غزل شماره 844 : ای دل اگر دیو نئی ملک سلیمان چه کنی
غزل شماره 845 : ای دلم ز زلف سیهت زنّاری
غزل شماره 846 : ای رفته پیش چشمه ی نوش تو آب می
غزل شماره 847 : ای روضه ی رضوان ز سر کوی تو بابی
غزل شماره 848 : ای سبزه دمانیده به گرد قمر از موی
غزل شماره 849 : ای سر زلف تو را پیشه سمن فرسایی
غزل شماره 850 : ای شمع چگل دوش در ایوان که بودی
غزل شماره 851 : ای صبا با بلبل خوش‌گوی، گوی
غزل شماره 852 : ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی
غزل شماره 853 : ای که بر دیده ی صاحب نظران می گذری
غزل شماره 854 : ای که عنبر ز سر زلف تو دارد بویی
غزل شماره 855 : ای لاله زار آتش روی تو آب روی
غزل شماره 856 : ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی
غزل شماره 857 : ای مهر ماه روی تو را زهره مشتری
غزل شماره 858 : ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر موی
غزل شماره 859 : ای نفس مشک بیز باد بهاری
غزل شماره 860 : ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو دانی
غزل شماره 861 : باده ی گلگون مرا و طلعت سلمی
غزل شماره 862 : بدینسان که از ما جهانی جهانی
غزل شماره 863 : بر ماه فکنده طیلسانی
غزل شماره 864 : برخیز که بنشیند فریاد ز هر سویی
غزل شماره 865 : برو ای باد بهاری به دیاری که تو دانی
غزل شماره 866 : به خوبی چو یار من نباشد یاری
غزل شماره 867 : ترک صورت کن اگر عالم معنی طلبی
غزل شماره 868 : تشنه ام تا به کی آخر بده آبی ساقی
غزل شماره 869 : تو آن ماه زهره جبینی و آن سرو لاله عذاری
غزل شماره 870 : تو چون قربان نمی گردی کجا همکیش ما باشی
غزل شماره 871 : جان پرورم گهی که تو جانان من شوی
غزل شماره 872 : چگونه سرو روان گویمت که عین روانی
غزل شماره 873 : چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی
غزل شماره 874 : چه خوش باشد دمی با دوستداری
غزل شماره 875 : چه کرده ام که به یکبارم از نظر بفکندی
غزل شماره 876 : چو چشم مست تو با خواب می کند بازی
غزل شماره 877 : چو دستان برکشد مرغ صراحی
غزل شماره 878 : چون پیکر مطبوعت در معنی زیبایی
غزل شماره 879 : چون نداری جان معنی معنی جان را چه دانی
غزل شماره 880 : چون نیست ما را با او وصالی
غزل شماره 881 : چون نئی سرگشته ی چوگان چو گوی
غزل شماره 882 : خرامنده سروی به رخ گلستانی
غزل شماره 883 : خودپرستی مکن ار زانکه خدا می طلبی
غزل شماره 884 : خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی
غزل شماره 885 : خوشا وقتی که از بستانسرایی
غزل شماره 886 : در باغ چون بالای تو سروی ندیدم راستی
غزل شماره 887 : در دلم بود کزین پس ندهم دل به کسی
غزل شماره 888 : درباز جان گر آرزوی جان طلب کنی
غزل شماره 889 : دلا بر عالم جان زن علم زین دیر جسمانی
غزل شماره 890 : دلا تا طلعت سلمی نیابی
غزل شماره 891 : دلکم برد به غارت ز برم دلبرکی
غزل شماره 892 : دوش بر طرف چمن گلبانگ می زد بلبلی
غزل شماره 893 : دی سیر برآمد دلم از روز جوانی
غزل شماره 894 : راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی
غزل شماره 895 : روی تو گر بدیدمی جان به تو برفشاندمی
غزل شماره 896 : ز تو با تو راز گویم به زبان بی زبانی
غزل شماره 897 : ز زلف و روی تو خواهم شبی و مهتابی
غزل شماره 898 : زُر أرض دار سُعدی یا بارق الغوادی
غزل شماره 899 : زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنّابی
غزل شماره 900 : سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی
غزل شماره 901 : سقی الله ایام وصل الغوانی
غزل شماره 902 : شاید آن زلف شکن بر شکن ار می‌شکنی
غزل شماره 903 : صبح وصل از افق مهر برآید روزی
غزل شماره 904 : کامت این است که هر لحظه ز پیشم رانی
غزل شماره 905 : کجا باز آید آن مرغی که با من هم قفس بودی
غزل شماره 906 : کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی
غزل شماره 907 : گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامی
غزل شماره 908 : گر آن مه در نظر بودی چه بودی
غزل شماره 909 : گر به فریب می کشی ور به عتاب می کشی
غزل شماره 910 : گر تو شیرین شکر لب به شکر خنده درآیی
غزل شماره 911 : گِرد ماه از مشک چنبر کرده ای
غزل شماره 912 : گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی
غزل شماره 913 : گفتا تو از کجایی کآشفته می‌نمایی
غزل شماره 914 : گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی
غزل شماره 915 : گل سوری دگر به جلوه گری
غزل شماره 916 : گهم رانی و گه دشنام خوانی
غزل شماره 917 : مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی
غزل شماره 918 : مگر به دیده ی مجنون نظر کنی ورنی
غزل شماره 919 : من کی ام زاری نزار افتاده ای
غزل شماره 920 : مه است یا رخ آن آفتاب مهرافزای
غزل شماره 921 : مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی
غزل شماره 922 : میا در قلب عشق ای دل که بازی نیست جانبازی
غزل شماره 923 : نه آخر تو آنی که ما را زیانی
غزل شماره 924 : نه عهد کرده ای آخر که قصد ما نکنی
غزل شماره 925 : هیچ شکّر چو آن دهان دیدی
غزل شماره 926 : یا باری البرایا یا ذاری الذراری
غزل شماره 927 : یا ملولاً عن سلامی أنت فی الدنیا مرامی
غزل شماره 928 : یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی
غزل شماره 929 : یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی
پایان اشعار این بخش
