خواجوی کرمانی – رباعی شماره 395
آن موی میان که تا میان دارد موی
از مردم چشم من نهان دارد روی
گفتم سر زلف تو پراکنده چراست
گفتا که سخنهای پراکنده مگوی
آن موی میان که تا میان دارد موی
نویسندگان :
امین پیرانی - حامد پیری
نوشته های مرتبط