نه به باده میل داری نه به من نظر گشایی

اقبال لاهوری

پیام مشرق

شماره 198

حور و شاعر (در جواب نظم گوته موسوم به “حور و شاعر”)

حور

نه به باده میل داری نه به من نظر گشایی

عجب اینکه تو ندانی ره و رسم آشنایی

همه ساز جستجویی همه سوز آرزویی

نفسی که می گدازی غزلی که می سرایی

به نوای آفریدی چه جهان دلگشایی

که ارم به چشمم آید چو طلسم سیمیایی

شاعر

دل رهروان فریبی به کلام نیش داری

مگر اینکه لذت او نرسد به نوک خاری

چه کنم که فطرت من به مقام درنسازد

دل ناصبور دارم چو صبا به لاله زاری

چو نظر قرار گیرد به نگار خوبرویی

تپد آن زمان دل من پی خوبتر نگاری

ز شرر ستاره جویم ز ستاره آفتابی

سر منزلی ندارم که بمیرم از قراری

چو ز باده ی بهاری قدحی کشیده خیزم

غزلی دگر سرایم به هوای نوبهاری

طلبم نهایت آن که نهایتی ندارد

به نگاه ناشکیبی به دل امیدواری

دل عاشقان بمیرد به بهشت جاودانی

نه نوای دردمندی نه غمی نه غمگساری