گفت با یزدان مه گیتی فروز

اقبال لاهوری

زبور عجم

شماره 135

بندگی نامه

گفت با یزدان مه گیتی فروز

تاب من شب را کند مانند روز

یاد ایامی که بی لیل و نهار

خفته بودم در ضمیر روزگار

کوکبی اندر سواد من نبود

گردشی اندر نهاد من نبود

نی ز نورم دشت و در آیینه پوش

نی به دریا از جمال من خروش

آه زین نیرنگ و افسون وجود

وای زین تابانی و ذوق و نمود

تافتن از آفتاب آموختم

خاکدانی مرده ای افروختم

خاکدانی با فروغ و بی فراغ

چهره ی او از غلامی داغ داغ

آدم او صورت ماهی به شست

آدمی یزدان کشی آدم پرست

تا اسیر آب و گل کردی مرا

از طواف او خجل کردی مرا

این جهان از نور جان آگاه نیست

این جهان شایان مهر و ماه نیست

در فضای نیلگون او را بهل

رشته ی ما نوریان از وی گسل

یا مرا از خدمت او واگذار

یا ز خاکش آدم دیگر بیار

چشم بیدارم کبود و کور به

ای خدا این خاکدان بی نور به

از غلامی دل بمیرد در بدن

از غلامی روح گردد بار تن

از غلامی ضعف پیری در شباب

از غلامی شیر غاب افکنده ناب

از غلامی بزم ملت فرد فرد

این و آن با این و آن اندر نبرد

آن یکی اندر سجود این در قیام

کار و بارش چون صلوة بی امام

درفتد هر فرد با فردی دگر

هر زمان هر فرد را دردی دگر

از غلامی مرد حق زنار بند

از غلامی گوهرش ناارجمند

شاخ او بی مهرگان عریان ز برگ

نیست اندر جان او جز بیم مرگ

کور ذوق و نیش را دانسته نوش

مرده ای بی مرگ و نعش خود به دوش

آبروی زندگی درباخته

چون خران با کاه و جو درساخته

ممکنش بنگر محال او نگر

رفت و بود ماه و سال او نگر

روزها در ماتم یکدیگرند

در خرام از ریگ ساعت کمترند

شوره بوم از نیش کژدم خار خار

مور او اژدر گز و عقرب شکار

صرصر او آتش دوزخ نژاد

زورق ابلیس را باد مراد

آتشی اندر هوا غلطیده ای

شعله ای در شعله ای پیچیده ای

آتشی از دود پیچان تلخ پوش

آتشی تندر غو و دریا خروش

در کنارش مارها اندر ستیز

مارها با کفچه های زهر ریز

شعله اش گیرنده چون کلب عقور

هولناک و زنده سوز و مرده نور

در چنین دشت بلا صد روزگار

خوشتر از محکومی یک دم شمار

 

نویسندگان :
نویسندگان :

امین پیرانی - حامد پیری

نوشته های مرتبط
اشتراک در
اطلاع از
guest


0 نظرات
قدیمی‌ترین
تازه‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها