شعر نخست :
شب است و شهر پر از سایه های تزویر است
و این که می شنوی ماجرای تقدیر است
سکوت می وزد از سمت کوچه باغ خیال
سکوت یعنی شعری که بی تو دلگیر است
برای از تو سرودن بهانه ای کم نیست
در این حوالی چیزی که هست تصویر است
غزل، غزل نفسی تازه می کنم دیری است
هوای تازه در این شهر مثل اکسیر است
دوای این همه تشویش و این همه تردید
اگر تبسم گل نیست، برق شمشیر است
فقط نه من، که تماشای شعر من آبی است
که آسمان به تماشای تو زمینگیر است
تمام شهر نفس می زند به دلتنگی
“بیا فدای نگاهت، بیا کمی دیر است”
شعر دوم:
بیا وگرنه در این انتظار خواهم مرد
اگر که بى تو بیاید بهار، خواهم مرد
به روى گونه من، اشک سال ها جارى است
و زیر پاى همین آبشار، خواهم مرد
نیامدى و خدا آگه است، من هر روز
به اشتیاق رُخت چند بار خواهم مرد
خبر رسید که تو با بهار می آیى
در انتظار تو، من تا بهار خواهم مرد
پدر که تیغ به کف رفت، مژده داد که من
به روى اسب سپیدى، سوار خواهم مرد
تمام زندگى من در این امید گذشت
که در رکاب تو با افتخار خواهم مرد
پدر که رفت به من راستْ قامتى آموخت
به سان سَرو سَهى، استوار خواهم مرد
شعر سوم :
نگاه، آینه ی اشک و آستین، دیوار
دلم پیاله ی درد است پشت این دیوار
غبار‌ها به خدا اشک های منجمدند
ببین چه سان شده با اشک ها عجین دیوار
چه ماجرای غریبی ! چه بهت سنگینی !
سکوت آینه سرشار و شرمگین، دیوار
اگر چه قصه ی ديوار‌ها غم انگیز است
چه قدر حک شده بر شانه ی زمین، دیوار
میان این همه داغ و میان این همه رنج
شده است با من دل خسته هم نشین دیوار
به خون ریخته از چشم لاله می ماند
میان مردم مشتاق، چون نگین، دیوار
به سوی عرش خداوند تا ابد باز است
چهار پنجره آن سوی آخرين دیوار
واژگان کلیدی:اشعار محسن حسن زاده لیله کوهی،نمونه شعر محسن حسن زاده لیله کوهی،شاعر محسن حسن زاده لیله کوهی،شعرهای محسن حسن زاده لیله کوهی،شعری از محسن حسن زاده لیله کوهی،یک شعر از محسن حسن زاده لیله کوهی،غزل غزلیات غزل های غزلی از محسن حسن زاده لیله کوهی،محسن حسن زاده ليله كوهي،اشعار دینی مذهبی آیینی محسن حسن زاده لیله کوهی،حجت الاسلام محسن حسن زاده لیله کوهی،دکتر محسن حسن زاده لیله کوهی،آیت الله محسن حسن زاده لیله کوهی.
