اشعار آرش پورعلیزاده

شعر نخست:

شعر دوم:

شعر سوم:

شعر چهارم:

شادم به مهربانی چشمانت می ترسم از خشونت ابروهات

خاتون بی ملاحظه! معلوم ست از زیر روسری همه ی موهات

خاتونِ پشتِ پنجره ی سلطان! من حاضرم غلامِ درت باشم

ای كاش بی مضایقه جا می شد در گوشِ من تمامِ النگوهات

این دور و بَر كه دزد فراوان ست شیرین زبانی تو خطر دارد

خانم شما كه قند و عسل هستی بگذار من مواظب كندوهات …

بگذار این زبانِ معاصر را اصلا كمی عوض كنم از امشب

مخمورِ جامِ نرگسِ مستم كن مدهوش از پیاله ی شب بوهات

خورشید از دوچشم تو می تابد تو مشهدِ عزیزِ خراسانی

حالا كه توی دام تو افتادم پس كو كجاست ضامنِ آهوهات

شعر پنجم:

شعر ششم:

چون رودِ به مرداب بدل گشته، خموشم

بگذار کمی بیشتر از این بخروشم

بیگانه ی آن چشمم و نامحرم آن گوش

نه مستحق شعرم و نه جای سروشم

بی فایده چون توی تنور تو بسوزم

بی حوصله چون روی اجاق تو بجوشم

من پیرهنم پاره شده از تو چه پنهان

درمانده که در قصر عزیزان چه بپوشم

هم رومی ام و فاتح میدان نبردم

هم زنگی ام و پیش همه حلقه به گوشم

سنگین شده ام با تو؟ چه حرفی ست چه حرفی ست

من بار غم هر دو جهان است به دوشم

غوغای کلاغ و خبر تلخ زیادست

یک چای بده آخر این قصه بنوشم

واژگان کلیدی:اشعار آرش پور علیزاده،نمونه شعر آؤش پور علیزاده،شعرهای آرش پورعلیزاده،شعر آرش پور علیزاده،شاعر آرش پور علیزاده،یک شعر از آرش پور علیزاده،شعری از آرش پور علیزاده،غزلی از آرش پور علیزاده،غزل های آرش پور علیزاده،غزلیات آرش پور علیزاده،یک غزل آرش پور علیزاده۰،شعر عاشقانه آرش پور علیزاده،شعر سنتی آرش پور علیزاده.