در این بخش اشعار مجموعه ” آوار آفتاب ” سهراب سپهری نوشته شده است.
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره 1 : در بیداری لحظه ها
شعر شماره 2 : به روی شط وحشت برگی لرزانم
شعر شماره 3 : کنار مشتی خاک در دور دست خودم،تنها نشسته ام
شعر شماره 4 : شبنم مهتاب می بارد
شعر شماره 5 : تنها در بی چراغی شب ها می رفتم
شعر شماره 6 : به کنار تپه ی شب رسید
شعر شماره 7 : در شب تردید من، برگ نگاه
شعر شماره 8 : در نهفته ترین باغ ها دستم میوه چید
شعر شماره 9 : می تراوید آفتاب از بوته ها
شعر شماره 10 : می تازی همزاد عصیان به شکار ستاره ها رهسپاری
شعر شماره 11 : میان این سنگ و آفتاب پژمردگی افسانه شد
شعر شماره 12 : میان لحظه و خاک ساقه گرانبار هراسی نیست
شعر شماره 13 : سر برداشتم زنبوری در خیالم پرزد
شعر شماره 14 : در هوای دوگانگی، تازگی چهره ها پژمرد
شعر شماره 15 : بیراهه رفتی برده گام،رهگذر راهی از من تا بی انجام
شعر شماره 16 : از شب ریشه سرچشمه گرفتم و به گرداب آفتاب ریختم
شعر شماره 17 : باغ باران خورده می نوشید نور
شعر شماره 18 : لب ها می لرزند،شب می تپد،جنگل نفس می کشد
شعر شماره 19 : پنجره را به پهنای جهان می گشایم
شعر شماره 20 : دریاکنار از صدف های تهی پوشیده است
شعر شماره 21 : انجیر کهن سرزندگی اش را می گسترد
شعر شماره 22 : دریچه ی باز قفس بر تازگی باغ ها سرانگیز است
شعر شماره 23 : نور را پیمودیم،دشت طلا را درنوشتیم
شعر شماره 24 : بام را برافکن و بتاب که خرمن تیرگی اینجاست
شعر شماره 25 : رویا زدگی شکست، پهنه به سایه فرو بود
شعر شماره 26 : کوهساران مرا پر كن ای طنین فراموشی
شعر شماره 27 : ای کرانه ی ما،خنده ی گلی در خواب
شعر شماره 28 : آبی بلند را می اندیشم و هیاهوی سبز پایین را
شعر شماره 29 : از تارم فرود آمدم، کنار برکه رسیدم
شعر شماره 30 : ایوان تهی است و باغ از یاد مسافر سرشار
شعر شماره 31 : در سرای ما زمزمه ای، در کوچه ی ما آوازی نیست
شعر شماره 32 : تهی بود و نسیمی سیاهی بود و ستاره ای
پایان اشعار این بخش
