پیام مشرق اقبال لاهوری

در این بخش ، اشعار کتاب ” پیام مشرق ” اقبال لاهوری نوشته شده است .

برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :

 

شعر شماره 1 : ای امیر کامگار ای شهریار

شعر شماره 2 : شهید ناز او بزم وجود است

شعر شماره 3 : دل من روشن از سوز درون است

شعر شماره 4 : به باغان باد فروردین دهد عشق

شعر شماره 5 : عقابان را بهای کم نهد عشق

شعر شماره 6 : به برگ لاله رنگ آمیزی عشق

شعر شماره 7 : نه هر کس از محبت مایه دار است

شعر شماره 8 : درین گلشن پریشان مثل بویم

شعر شماره 9 : جهان مشت گل و دل حاصل اوست

شعر شماره 10 : سحر می گفت بلبل باغبان را

شعر شماره 11 : جهان ما که نابود است بودش

شعر شماره 12 : نوای عشق را ساز است آدم

شعر شماره 13 : نه من انجام و نی آغاز جویم

شعر شماره 14 : دلا نارایی پروانه تا کی

شعر شماره 15 : تنی پیدا کن از مشت غباری

شعر شماره 16 : ز آب و گل خدا خوش پیکری ساخت

شعر شماره 17 : به یزدان روز محشر برهمن گفت

شعر شماره 18 : گذشتی تیز گام ای اختر صبح

شعر شماره 19 : تهی از های و هو میخانه بودی

شعر شماره 20 : تو را ای تازه پرواز آفریدند

شعر شماره 21 : چه لذت یارب اندر هست و بود است

شعر شماره 22 : شنیدم در عدم پروانه می گفت

شعر شماره 23 : مسلمانان مرا حرفی است در دل

شعر شماره 24 : به کویش ره سپاری ای دل ای دل

شعر شماره 25 : رهی در سینه ی انجم گشایی

شعر شماره 26 : سحر در شاخسار بوستانی

شعر شماره 27 : تو را یک نکته ی سربسته گویم

شعر شماره 28 : بهل افسانه ی آن پا چراغی

شعر شماره 29 : تو را از خویشتن بیگانه سازد

شعر شماره 30 : زیان بینی ز سیر بوستانم

شعر شماره 31 : برون از ورطه ی بود و عدم شو

شعر شماره 32 : ز مرغان چمن ناآشنایم

شعر شماره 33 : جهان یارب چه خوش هنگامه دارد

شعر شماره 34 : سکندر با خضر خوش نکته ای گفت

شعر شماره 35 : سریر کیقباد، اکلیل جم خاک

شعر شماره 36 : اگر در مشت خاک تو نهادند

شعر شماره 37 : دمادم نقش های تازه ریزد

شعر شماره 38 : چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد

شعر شماره 39 : چه می پرسی میان سینه دل چیست

شعر شماره 40 : خرد گفت او به چشم اندر نگنجد

شعر شماره 41 : کنشت و مسجد و بتخانه و دیر

شعر شماره 42 : نه پیوستم درین بستان سرا دل

شعر شماره 43 : به خود باز آورد رند کهن را

شعر شماره 44 : سفالم را می او جام جم کرد

شعر شماره 45 : خرد زنجیری امروز و دوش است

شعر شماره 46 : خرد اندر سر هر کس نهادند

شعر شماره 47 : گدای جلوه رفتی بر سر طور

شعر شماره 48 : بگو جبریل را از من پیامی

شعر شماره 49 : همای علم تا افتد به دامت

شعر شماره 50 : خرد بر چهره ی تو پرده ها بافت

شعر شماره 51 : دلت می لرزد از اندیشه ی مرگ

شعر شماره 52 : ز پیوند تن و جانم چه پرسی

شعر شماره 53 : مرا فرمود پیر نکته دانی

شعر شماره 54 : ز رازی معنی قرآن چه پرسی؟

شعر شماره 55 : من از بود و نبود خود خموشم

شعر شماره 56 : ز من با شاعر رنگین بیان گوی

شعر شماره 57 : ز خوب و زشت تو ناآشنایم

شعر شماره 58 : تو ای شیخ حرم شاید ندانی

شعر شماره 59 : چو تاب از خود بگیرد قطره ی آب

شعر شماره 60 : من ای دانشوران در پیچ و تابم

شعر شماره 61 : میارا بزم بر ساحل که آنجا

شعر شماره 62 : سراپا معنی سربسته ام من

شعر شماره 63 : مگو از مدعای زندگانی

شعر شماره 64 : اگر کردی نگه بر پاره ی سنگ

شعر شماره 65 : وفا ناآشنا بیگانه خو بود

شعر شماره 66 : مپرس از عشق و از نیرنگی عشق

شعر شماره 67 : مشو ای غنچه ی نورسته دلگیر

شعر شماره 68 : مرا روزی گل افسرده ای گفت

شعر شماره 69 : جهان ما که پایانی ندارد

شعر شماره 70 : به مرغان چمن همداستانم

شعر شماره 71 : نماید آنچه هست این وادی گل

شعر شماره 72 : تو خورشیدی و من سیاره ی تو

شعر شماره 73 : خیال او درون دیده خوشتر

شعر شماره 74 : دماغم کافر زنار دار است

شعر شماره 75 : صنوبر بنده ی آزاده ی او

شعر شماره 76 : ز انجم تا به انجم صد جهان بود

شعر شماره 77 : به پای خود مزن زنجیر تقدیر

شعر شماره 78 : دل من در طلسم خود اسیر است

شعر شماره 79 : نوا در ساز جان از زخمه ی تو

شعر شماره 80 : نفس آشفته موجی از یم اوست

شعر شماره 81 : تو را درد یکی در سینه پیچید

شعر شماره 82 : که را جویی چرا در پیچ و تابی

شعر شماره 83 : تو ای کودک منش خود را ادب کن

شعر شماره 84 : نه افغانیم و نی ترک و تتاریم

شعر شماره 85 : نهان در سینه ی ما عالمی هست

شعر شماره 86 : دل من ای دل من ای دل من

شعر شماره 87 : چه گویم نکته ی زشت و نکو چیست

شعر شماره 88 : کسی کو درد پنهانی ندارد

شعر شماره 89 : چه پرسی از کجایم چیستم من

شعر شماره 90 : به چندین جلوه در زیر نقابی

شعر شماره 91 : دل از منزل تهی کن پا به ره دار

شعر شماره 92 : بیا ای عشق ای رمز دل ما

شعر شماره 93 : سخن درد و غم آرد، درد و غم به

شعر شماره 94 : نه من بر مرکب ختلی سوارم

شعر شماره 95 : کمال زندگی خواهی؟ بیاموز

شعر شماره 96 : تو می گویی که آدم خاک زاد است

شعر شماره 97 : دل بی باک را ضرغام رنگ است

شعر شماره 98 : ندانم باده ام یا ساغرم من

شعر شماره 99 : تو گویی طایر ما زیر دام است

شعر شماره 100 : چسان زاید تمنا در دل ما

شعر شماره 101 : چو در جنت خرامیدم پس از مرگ

شعر شماره 102 : جهان ما که جز انگاره ای نیست

شعر شماره 103 : چسان ای آفتاب آسمان گرد

شعر شماره 104 : تراش از تیشه ی خود جاده ی خویش

شعر شماره 105 : به منزل رهرو دل درنسازد

شعر شماره 106 : بیا با شاهد فطرت نظر باز

شعر شماره 107 : میان آب و گل خلوت گزیدم

شعر شماره 108 : ز آغاز خودی کس را خبر نیست

شعر شماره 109 : دلا رمز حیات از غنچه دریاب

شعر شماره 110 : فروغ او به بزم باغ و راغ است

شعر شماره 111 : ز خاک نرگسستان غنچه ای رست

شعر شماره 112 : جهان کز خود ندارد دستگاهی

شعر شماره 113 : دل من رازدان جسم و جان است

شعر شماره 114 : گل رعنا چو من در مشکلی هست

شعر شماره 115 : مزاج لاله ی خودرو شناسم

شعر شماره 116 : جهان یک نغمه زار آرزویی

شعر شماره 117 : دل من بی قرار آرزویی

شعر شماره 118 : دوام ما ز سوز ناتمام است

شعر شماره 119 : مرنج از برهمن ای واعظ شهر

شعر شماره 120 : حکیمان گرچه صد پیکر شکستند

شعر شماره 121 : جهان ها روید از مشت گل من

شعر شماره 122 : هزاران سال با فطرت نشستم

شعر شماره 123 : به پهنای ازل پر می گشودم

شعر شماره 124 : درونم جلوه ی افکار این چیست

شعر شماره 125 : به خود نازم گدای بی نیازم

شعر شماره 126 : اگر آگاهی از کیف و کم خویش

شعر شماره 127 : چه غم داری حیات دل ز دم نیست

شعر شماره 128 : تو ای دل تا نشینی در کنارم

شعر شماره 129 : ز من گو صوفیان باصفا را

شعر شماره 130 : چو نرگس این چمن نادیده مگذر

شعر شماره 131 : تراشیدم صنم بر صورت خویش

شعر شماره 132 : به شبنم غنچه ی نورسته می گفت

شعر شماره 133 : زمین را رازدان آسمان گیر

شعر شماره 134 : ضمیر کن فکان غیر از تو کس نیست

شعر شماره 135 : زمین خاک در میخانه ی ما

شعر شماره 136 : سکندر رفت و شمشیر و علم رفت

شعر شماره 137 : ربودی دل ز چاک سینه ی من

شعر شماره 138 : ز پیش من جهان رنگ و بو رفت

شعر شماره 139 : مرا از پرده ی ساز آگهی نیست

شعر شماره 140 : نوا مستانه در محفل زدم من

شعر شماره 141 : ز سودایم متاع او گران شد

شعر شماره 142 : عجم از نغمه ام آتش به جان است

شعر شماره 143 : ز جان بی قرار آتش گشادم

شعر شماره 144 : مرا مثل نسیم آواره کردند

شعر شماره 145 : خرد کرپاس را زرینه سازد

شعر شماره 146 : ز شاخ آرزو برخورده ام من

شعر شماره 147 : خیالم کو گل از فردوس چیند

شعر شماره 148 : عجم بحریست ناپیدا کناری

شعر شماره 149 : مگو کار جهان نااستوار است

شعر شماره 150 : رمیدی از خداوندان افرنگ

شعر شماره 151 : قبای زندگانی چاک تا کی

شعر شماره 152 : میان لاله و گل آشیان گیر

شعر شماره 153 : به جان من که جان نقش تن انگیخت

شعر شماره 154 : به گوشم آمد از خاک مزاری

شعر شماره 155 : مشو نومید ازین مشت غباری

شعر شماره 156 : جهان رنگ و بو فهمیدنی هست

شعر شماره 157 : تو می گویی که من هستم خدا نیست

شعر شماره 158 : بساطم خالی از مرغ کباب است

شعر شماره 159 : رگ مسلم ز سوز من تپید است

شعر شماره 160 : به حرف اندر نگیری لامکان را

شعر شماره 161 : به هر دل عشق رنگ تازه بر کرد

شعر شماره 162 : هنوز از بند آب و گل نرستی

شعر شماره 163 : مرا ذوق سخن خون در جگر کرد

شعر شماره 164 : گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد

شعر شماره 165 : هنوز همنفسی در چمن نمی بینم

شعر شماره 166 : ای که از خمخانه ی فطرت به جامم ریختی

شعر شماره 167 : نتوان ز چشم شوق رمید ای هلال عید

شعر شماره 168 : نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد

شعر شماره 169 : حوری به کنج گلشن جنت تپید و گفت

شعر شماره 170 : خورشید به دامانم انجم به گریبانم

شعر شماره 171 : خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار

شعر شماره 172 : گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

شعر شماره 173 : شنیدم کوکبی با کوکبی گفت

شعر شماره 174 : شبی زار نالید ابر بهار

شعر شماره 175 : نگاهم راز دار هفت و چار است

شعر شماره 176 : هستی ما نظام ما

شعر شماره 177 : ز روی بحر و سر کوهسار می آیم

شعر شماره 178 : تو دانی که بازان ز یک جوهرند

شعر شماره 179 : شنیدم شبی در کتب خانه ی من

شعر شماره 180 : یخ، جوی کوه را ز ره کبر و ناز

شعر شماره 181 : آن شعله ام که صبح ازل در کنار عشق

شعر شماره 182 : بوعلی اندر غبار ناقه گم

شعر شماره 183 : یک ذره بی مایه متاع نفس اندوخت

شعر شماره 184 : عقاب دوربین جویینه را گفت

شعر شماره 185 : ناقه ی سیار من

شعر شماره 186 : مرا معنی تازه ای مدعاست

شعر شماره 187 : جهان را ز یک آب و گل آفریدم

شعر شماره 188 : خوشا روزگاری خوشا نوبهاری

شعر شماره 189 : ماهی بچه ای شوخ به شاهین بچه ای گفت

شعر شماره 190 : شنیدم کرمک شب تاب می گفت

شعر شماره 191 : به بحر رفتم و گفتم به موج بی تابی

شعر شماره 192 : گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز

شعر شماره 193 : فکرم چو به جستجو قدم زد

شعر شماره 194 : غزالی با غزالی درد دل گفت

شعر شماره 195 : هست این میکده و دعوت عام است اینجا

شعر شماره 196 : پرسیدم از بلند نگاهی حیات چیست

شعر شماره 197 : شنیدم که در پارس مرد گزین

شعر شماره 198 : نه به باده میل داری نه به من نظر گشایی

شعر شماره 199 : ساحل افتاده گفت گر چه بسی زیستم

شعر شماره 200 : طارق چو بر کناره اندلس سفینه سوخت

شعر شماره 201 : بنگر که جوی آب چه مستانه می رود

شعر شماره 202 : ندانی که یزدان دیرینه بود

شعر شماره 203 : کجا این روزگاری شیشه بازی

شعر شماره 204 : رخت به کاشمر گشا کوه و تل و دمن نگر

شعر شماره 205 : عقلی که جهان سوزد یک جلوه ی بی باکش

شعر شماره 206 : دوش در میکده ترسا بچه ی باده فروش

شعر شماره 207 : آدم از بی بصری بندگی آدم کرد

شعر شماره 208 : آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب

شعر شماره 209 : متاع معنی بیگانه از دون فطرتان جویی

شعر شماره 210 : زمانه باز برافروخت آتش نمرود

شعر شماره 211 : غنی آن سخنگوی بلبل صفیر

شعر شماره 212 : امی ای بود که ما از اثر حکمت او

شعر شماره 213 : سر شاخ گل طایری یک سحر

شعر شماره 214 : آن حرف دل فروز که راز است و راز نیست

شعر شماره 215 : انسان که رخ ز غازه ی تهذیب برفروخت

شعر شماره 216 : بهار تا به گلستان کشید بزم سرود

شعر شماره 217 : حلقه بستند سر تربت من نوحه گران

شعر شماره 218 : می تراشد فکر ما هر دم خداوندی دگر

شعر شماره 219 : مرا ز دیده ی بینا شکایت دگر است

شعر شماره 220 : به این بهانه درین بزم محرمی جویم

شعر شماره 221 : خیز و نقاب برگشا پردگیان ساز را

شعر شماره 222 : به ملازمان سلطان خبری دهم ز رازی

شعر شماره 223 : بیا که ساقی گلچهره دست بر چنگ است

شعر شماره 224 : صورت نپرستم من بتخانه شکستم من

شعر شماره 225 : هوای فرودین در گلستان میخانه می سازد

شعر شماره 226 : از ما بگو سلامی آن ترک تندخو را

شعر شماره 227 : آشنا هر خار را از قصه ی ما ساختی

شعر شماره 228 : خوش آنکه رخت خرد را به شعله ای می سوخت

شعر شماره 229 : بیار باده که گردون به کام ما گردید

شعر شماره 230 : تیر و سنان و خنجر و شمشیرم آرزوست

شعر شماره 231 : دانه ی سبحه به زنار کشیدن آموز

شعر شماره 232 : ز خاک خویش طلب آتشی که پیدا نیست

شعر شماره 233 : موج را از سینه ی دریا گسستن می توان

شعر شماره 234 : صد ناله ی شبگیری صد صبح بلا خیزی

شعر شماره 235 : باز به سرمه تاب ده چشم کرشمه زای را

شعر شماره 236 : فریب کشمکش عقل دیدنی دارد

شعر شماره 237 : حسرت جلوه ی آن ماه تمامی دارم

شعر شماره 238 : به شاخ زندگی ما نمی ز تشنه لبی است

شعر شماره 239 : فرقی ننهد عاشق در کعبه و بتخانه

شعر شماره 240 : بی تو از خواب عدم دیده گشودن نتوان

شعر شماره 241 : این گنبد مینایی این پستی و بالایی

شعر شماره 242 : هوس منزل لیلی نه تو داری و نه من

شعر شماره 243 : دلیل منزل شوقم به دامنم آویز

شعر شماره 244 : در جهان دل ما دور قمر پیدا نیست

شعر شماره 245 : گریه ی ما بی اثر ناله ی ما نارساست

شعر شماره 246 : سوز سخن ز ناله ی مستانه ی دل است

شعر شماره 247 : سطوت از کوه ستانند و به کاهی بخشند

شعر شماره 248 : نه تو اندر حرم گنجی نه در بتخانه می آیی

شعر شماره 249 : تب و تاب بتکده ی عجم نرسد به سوز و گداز من

شعر شماره 250 : مثل آیینه مشو محو جمال دگران

شعر شماره 251 : جهان عشق نه میری نه سروری داند

شعر شماره 252 : خواجه ای نیست که چون بنده پرستارش نیست

شعر شماره 253 : بیا که بلبل شوریده نغمه پرداز است

شعر شماره 254 : خاکیم و تند سیر مثال ستاره ایم

شعر شماره 255 : عرب از سرشک خونم همه لاله زار بادا

شعر شماره 256 : نظر تو همه تقصیر و خرد کوتاهی

شعر شماره 257 : سر خوش از باده ی تو خم شکنی نیست که نیست

شعر شماره 258 : اگر چه زیب سرش افسر و کلاهی نیست

شعر شماره 259 : شعله در آغوش دارد عشق بی پروای من

شعر شماره 260 : بتان تازه تراشیده ای دریغ از تو

شعر شماره 261 : از من ای باد صبا گوی به دانای فرنگ

شعر شماره 262 : برفتد تا روش رزم درین بزم کهن

شعر شماره 263 : مرغی ز آشیانه به سیر چمن پرید

شعر شماره 264 : فلسفی را با سیاست دان به یک میزان مسنج

شعر شماره 265 : بارکش اهرمن لشکری شهریار

شعر شماره 266 : از سستی عناصر انسان دلش تپید

شعر شماره 267 : جلوه ای می خواست مانند کلیم ناصبور

شعر شماره 268 : مثال لاله و گل شعله از زمین روید

شعر شماره 269 : گر نوا خواهی ز پیش او گریز

شعر شماره 270 : می گشودم شبی به ناخن فکر

شعر شماره 271 : نفسی درین گلستان ز عروس گل سرودی

شعر شماره 272 : بنی آدم اعضای یکدیگرند

شعر شماره 273 : حکمتش معقول و با محسوس در خلوت نرفت

شعر شماره 274 : نکته دان المنی را در ارم

شعر شماره 275 : تا بر تو آشکار شود راز زندگی

شعر شماره 276 : یاد ایامی که بودم در خمستان فرنگ

شعر شماره 277 : بسی گذشت که آدم درین سرای کهن

شعر شماره 278 : ساغرش را سحر از باده ی خورشید افروخت

شعر شماره 279 : بی پشت بود باده ی سر جوش زندگی

شعر شماره 280 : دوش رفتم به تماشای خرابات فرنگ

شعر شماره 281 : مشرقی باده چشیده است ز مینای فرنگ

شعر شماره 282 : غوغای کارخانه ی آهنگری ز من

شعر شماره 283 : ز مزد بنده ی کرپاس پوش محنت کش

شعر شماره 284 : بطی می گفت بحر آزاد گردید

شعر شماره 285 : میخورد هر ذره ی ما پیچ و تاب

شعر شماره 286 : دردانه ادا شناس دریاست

شعر شماره 287 : کلک را ناله از تهی مغزی است

شعر شماره 288 : منم که طوف حرم کرده ام بتی به کنار

شعر شماره 289 : گل گفت که عیش نوبهاری خوشتر

شعر شماره 290 : سخنگو طفلک و برنا و پیر است

شعر شماره 291 : چشم را بینایی افزاید سه چیز

شعر شماره 292 : ای برادر من تو را از زندگی دادم نشان

شعر شماره 293 : طاقت عفو در تو نیست اگر

شعر شماره 294 : از نزاکت های طبع موشکاف او مپرس

شعر شماره 295 : در جهان مانند جوی کوهسار

شعر شماره 296 : ای که گل چیدی منال از نیش خار

شعر شماره 297 : مزن وسمه بر ریش و ابروی خویش

شعر شماره 298 : ندارد کار با دون همتان عشق

شعر شماره 299 : نقد شاعر درخور بازار نیست

شعر شماره 300 : چه خوش بودی اگر مرد نکویی

پایان اشعار این بخش