شوریده دل به سینه به عنوان کارگر

فرخی یزدی – غزل شماره 130

شوریده دل به سینه به عنوان کارگر

شورید و گفت جان من و جان کارگر

شاه و گدا فقیر و غنی کیست آنکه نیست

محتاج زرع زارع و مهمان کارگر

سرمایه دار از سر خوان راندش ز جور

با آنکه هست ریزه خور خوان کارگر

در خز خزیده خواجه، کجا آیدش به یاد

پای برهنه پیکر عریان کارگر

با آنکه گنج ها برد از دسترنج وی

پامال می کند سر و سامان کارگر

آتش به جان او مزن از باد کبر و عجب

ای آنکه همچو آب خوری نان کارگر

ترسم که خانه ات شود ای محتشم خراب

از سیل اشک دیده ی گریان کارگر

یا کاخ رفعت تو بسوزد ز نار قهر

از برق آه سینه ی سوزان کارگر

کی آن غنی که جمع بود خاطرش مدام

رحم آورد به حال پریشان کارگر

ای دل فدای کلبه ی بی سقف بذرکار

وی جان نثار خانه ی ویران کارگر