در این بخش غزلیات همام تبریزی نوشته شده است.
فهرست اشعار به صورت حروف الفبای آخر قافیه یا ردیف است.
برای خواندن هر شعر، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : چون سحر از بوی گل گشت معطّر هوا
غزل شماره 2 : با آن که بر شکستی چون زلف خویش ما را
غزل شماره 3 : ما به دست یار دادیم اختیار خویش را
غزل شماره 4 : ساقی همان به کامشبی در گردش آری جام را
غزل شماره 5 : داشتم روزی نگاری یاد می آید مرا
غزل شماره 6 : روی ترکم بین مکن نسبت به خوبی ماه را
غزل شماره 7 :مکن ای دوست ملامت من سودایی را
غزل شماره 8 : بشنو حدیث یار ما از ما نه از اغیار ما
ب :
غزل شماره 9 : چشم مستش دوش می دیدم به خواب
غزل شماره 10 : منتظر باشند شب ها عاشقان ناکرده خواب
ت :
غزل شماره 11 : چون لبت از مصر کی خیزد نبات؟
غزل شماره 12 : بدیدم چشم مستت رفتم از دست
غزل شماره 13 : ترکم ز می مغانه سرمست
غزل شماره 14 : سری دارم ز سودای تو سرمست
غزل شماره 15 : نه باغ بود و نه انگور و می نه باده پرست
غزل شماره 16 : بوی خوشت همرهِ بادِ صباست
غزل شماره 17 : در پی آن می دوید دل که نگاری کجاست
غزل شماره 18 : کرد طلوع آفتاب خیز برون بر چراغ
غزل شماره 19 : حسنت چو اشتیاقِ دلم بی نهایت است
غزل شماره 20 : حسنی که هست روی تو را بی نهایت است
غزل شماره 21 : خانه امروز بهشت است که رضوان اینجاست
غزل شماره 22 : این زاب و خاک نیست که جانی مصوّر است
غزل شماره 23 : اینک آن روی مبارک که سزای نظر است
غزل شماره 24 : بجز از صورت آراسته چیزی دگر است
غزل شماره 25 : حُسن تو را ممالک دل ها مسخّر است
غزل شماره 26 : رویت به هر انجمن دریغ است
غزل شماره 27 : بار دل بر تن نهادن کار ارباب دل است
غزل شماره 28 : مشتاب ساربان که مرا پای در گِل است
غزل شماره 29 : یار ما محمل نشین و ساربان مستعجل است
غزل شماره 30 : تو سلطانیّ و خورشیدت غلام است
غزل شماره 31 : به شب ماهی میان کاروان است
غزل شماره 32 : در شهر بگویید چه فریاد و فغان است
غزل شماره 33 : وداع چون تو نگاری نه کار آسان است
غزل شماره 34 : یاری که رخش قبلۀ صاحب نظران است
غزل شماره 35 : چشم مستانۀ تو آفت هشیاران است
غزل شماره 36 : شب دراز که مانند زلف یار من است
غزل شماره 37 : مرا دماغ ز بویت هنوز مشکین است
غزل شماره 38 : دوستی دامنت آسان نتوان داد ز دست
غزل شماره 39 : بیا بیا که ز هجر آمدم به جان ای دوست
غزل شماره 40 : مرا تویی ز جهان آرزوی جان ای دوست
غزل شماره 41 : تو را چیزی ورایِ حسن و آن هست
غزل شماره 42 : ز جانان مهر و از ما جان فشانی ست
غزل شماره 43 : از سوز دل مات همانا خبری نیست
غزل شماره 44 : فتنه از بالای تو بالا گرفت
غزل شماره 45 : خرامان می رود آن سرو قامت
غزل شماره 46 : فراق آن قد و قامت قیامت است قیامت
غزل شماره 47 : بی آفتاب رویت روزم بوَد چو مویت
چ :
غزل شماره 48 : چون کرد دیگر آن بت چابک سوار کوچ
ح :
غزل شماره 49 : از وقت صبح هست دلم را صفای صبح
د :
غزل شماره 50 : یاد باد آن راحت جان یاد باد
ش :
غزل شماره 51 : دلم شکست بدان زلف های پر شکنش
د :
غزل شماره 52 : هر کاو سرِ تو دارد پروای سر ندارد
غزل شماره 53 : مگر سنگین دل است و جان ندارد
غزل شماره 54 : سلطان جان ز عالم علوی نگاه کرد
غزل شماره 55 : روی زیبا چون تماشا را به گلزار آورد
غزل شماره 56 : جان را به جای جانی جای تو کس نگیرد
غزل شماره 57 : رندیّ و برنا پیشه یی میر مغان را می رسد
غزل شماره 58 : دردمندان را ز بوی دوست درمان می رسد
غزل شماره 59 : جان را به جای زلفت جای دگر نباشد
غزل شماره 60 : چو رخسارت گل رنگین نباشد
غزل شماره 61 : اگر بختم دهد یاری که یارم همنشین باشد
غزل شماره 62 : دوست آن دارد و آن است که جان می بخشد
غزل شماره 63 : نیِ بی نوا ز شکّر به نوا شکرفشان شد
غزل شماره 64 : نباتت بر لب شکّر برآمد
غزل شماره 65 : برو ای زاهد مغرور و مده ما را پند
غزل شماره 66 : میان ما و شما بود پیش از آن پیوند
غزل شماره 67 : سر تا قدم به آب حیاتت سرشته اند
غزل شماره 68 : ماه رویان زلف مشکین را پریشان کرده اند
غزل شماره 69 : عاقلان از غافلان اسرار خود پوشیده اند
غزل شماره 70 : گرچه سیّاحان جهان گردیده اند
غزل شماره 71 : زاهدان با شاهدان همخانه اند
غزل شماره 72 : نظرها محرم رویت نبودند
غزل شماره 73 : بنامیزد چنانت آفریدند
غزل شماره 74 : این مقبلان که باخبر از روز محشرند
غزل شماره 75 : به کوی دوست که وهم و خیال ره نبرند
غزل شماره 76 : قومی که ره به منزل خوبان همی برند
غزل شماره 77 : می روی وز پیِ تو پیر و جوان می نگرند
غزل شماره 78 : زلف تُرک من صبا هردم مشوّش می کند
غزل شماره 79 : آنچه باید همه داریّ و نداری مانند
غزل شماره 80 : اهل دل در هوس عشق تو سرگردانند
غزل شماره 81 : ز کوی دوست مرا ناگزیر خواهد بود
غزل شماره 82 : هر که او عاشق جمال بوَد
غزل شماره 83 : چشم بد دور که زیباتر ازین نتوان بود
غزل شماره 84 : آن را که حسن و شکل و شمایل چنین بود
غزل شماره 85 : هوس عمر عزیزم ز برای تو بوَد
غزل شماره 86 : زینهار ای دل گرت با عشق پیوندی بوَد
غزل شماره 87 : بر سر کوی تو سرها می رود
غزل شماره 88 : جان ها در آتشند که جانان همی رود
غزل شماره 89 : عشق از صورت او آینۀ جان بنمود
غزل شماره 90 : بوسه یی را گر به جان شاید خرید
غزل شماره 91 : اگر نگار من از رخ نقاب بگشاید
غزل شماره 92 : بهشت روی تو را پاک دیده یی باید
غزل شماره 93 : بیا دمی بنشین تا دلم بیاساید
غزل شماره 94 : دلم ز عهدۀ عشقت برون نمی آید
غزل شماره 95 : رویت به ازان آمد انصاف که می باید
غزل شماره 96 : چو چشم مست بدان زلف تابدار آید
غزل شماره 97 : سال ها باید که چون تو ماهی از دوران برآید
غزل شماره 98 : آن نه نقشی ست که در خاطر نقّاش آید
غزل شماره 99 : مرا چو نام لبت بر سر زبان آید
غزل شماره 100 : دوستان از دوستان یاد آورید
غزل شماره 101 : دل به کنج عافیت چون پای در دامان کشید
غزل شماره 102 : نفس کافر کیش را عشق تو در ایمان کشید
غزل شماره 103 : ای سراندازان سراندازی کنید
غزل شماره 104 : چون قامت تو سروی در بوستان نروید
ر :
غزل شماره 105 : اینک نسیمی می دمد کز دوست می آرد خبر
غزل شماره 106 : دمی وصال تو از هر چه در جهان خوشتر
غزل شماره 107 : دوش از لبت ربوده ام ای مهربان شکر
غزل شماره 108 : لبت راست آب حیاتی دگر
غزل شماره 109 : آفتابیّ و ز مهرت همه دل ها محرور
غزل شماره 110 : از آن شکل و شمایل چشم بد دور
ز :
غزل شماره 111 : غرض ز دیدن شام و دیار مصر و حجاز
غزل شماره 112 : رفتیم ما و عشق تو اندر میان هنوز
ش :
غزل شماره 113 : چه مَی خورده است چشم نیم خوابش
غزل شماره 114 : زهی شمایل موزون و قدّ دلبندش
غزل شماره 115 : نبُوَد خلاص ما را ز دو چشم شوخ شنگش
غزل شماره 116 : این نه دردی ست که بی دوست بوَد درمانش
غزل شماره 117 : برو با ما صلاح و زهد مفروش
غزل شماره 118 : اشتیاقی به مرادی نفروشد درویش
غزل شماره 119 : پردۀ خویش تویی پرده برانداز ز پیش
غزل شماره 120 : عاشق کسی بود که کَشد بار یار خویش
ک :
غزل شماره 121 : دوش با من لطفکی آغاز کرد آن دلبرک
ل :
غزل شماره 122 : که می گوید که هست این صورت از گل
غزل شماره 123 : وداع یار و دیارم چو بگذرد به خیال
غزل شماره 124 : ما می رویم داده تو را یادگار دل
غزل شماره 125 : ای سر زلف خوشت سلسله جنبان دل
غزل شماره 126 : زهی مقبل که شد پیش تو مقبول
غزل شماره 127 : چو تُرک من بگشاید برابروان کاکول
م :
غزل شماره 128 : آرزومندم ولیکن کو قدم
غزل شماره 129 : ماه ز مشرق طلوع کرد چو رویت تمام
غزل شماره 130 : من به اومید تو از راه دراز آمده ام
غزل شماره 131 : چشم خود را دوست می دارم که رویش دیده ام
غرل شماره 132 : من از دنیا و مافیها دل اندر نیکوان بستم
غرل شماره 133 : هزاران نقش گوناگون ببستم
غرل شماره 134 : نرسیده ست به گوش تو مگر فریادم
غرل شماره 135 : پیش یاران امشبی ناخوانده مهمان آمدم
غرل شماره 136 : چون سر زلف تو بر عارض زیبا دیدم
غرل شماره 137 : این منم در صحبت جانان که جان می پرورم
غرل شماره 138 : سعادتی که ز ناگه درآمدی ز درم
غرل شماره 139 : کجا روم که کمند تو می کشد بازم
غرل شماره 140 : تا نفس هست به روی تو برآید نفسم
غرل شماره 141 : در ان نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
غرل شماره 142 : ساقیا بر سر جان بار گران است تنم
غرل شماره 143 : عنبرین است به ذکر تو نفس ها که زنم
غرل شماره 144 : تا کی آخر ز غمت نالۀ شبگیر کنم
غرل شماره 145 : مرا چو سرو تو باید به بوستان چه کنم
غرل شماره 146 : عالمی را به جمالت نگران می بینم
غرل شماره 147 : در رُخت می نگرم صورت جان می بینم
غرل شماره 148 : بلبلان را همه شب خواب نیاید زان بیم
غرل شماره 149 : نوبهار و بوی زلف یار و انفاس نسیم
غرل شماره 150 : ما به بوی زلف یار مهربان آسوده ایم
غرل شماره 151 : ما گرچه ز خدمتت جداییم
ن :
غرل شماره 152 : ای پیش نقش روی تو صاحب دلان بی خویشتن
غرل شماره 153 : به معنی چون شود صورت مُزیّن
غرل شماره 154 : تازه شود حیات ما چون بگشاید او دهن
غرل شماره 155 : تا سرم خالی نگردد از خیال ما و من
غرل شماره 156 : غنچهٔ خندان فدا بادت چو بگشایی دهن
غرل شماره 157 : نباید در قلم یارا حدیث آرزومندان
غرل شماره 158 : خیالی بود و خوابی وصل یاران
غرل شماره 159 : شیوه مردان نباشد عشق پنهان باختن
غرل شماره 160 : چیست دولت صحبت صاحب دلان دریافتن
غرل شماره 161 : عاشقی چیست به جان بندهٔ جانان بودن
غرل شماره 162 : ای آرزوی چشمم رویت به خواب دیدن
غرل شماره 163 : در باغ چو بالایت سروی نتوان دیدن
غرل شماره 164 : ملامت می کند دشمن مرا در عشق ورزیدن
غرل شماره 165 : عجب باشد تن از جان آفریدن
غرل شماره 166 : تا عقل کل حیران شود بُرقع ز رخ یک سو فکن
غرل شماره 167 : ترک مه پیکر من تا که برفت از بر من
غرل شماره 168 : ای سواد زلف تو سودای من
غرل شماره 169 : بر کفِ ماهِ نیکوان جام چو آفتاب بین
غرل شماره 170 : دارم امید وصل تمنّای من ببین
و :
غرل شماره 171 : حدیث زلف و خال و چشم و ابرو
غرل شماره 172 : کشم نقد جان را به بازار او
غرل شماره 173 : چون منی را کی رسد روی جهان آرای تو
غرل شماره 174 : پاک چشمانند مرد روی تو
غرل شماره 175 : ای صبا آنچه شنیدی ز لب یار بگو
ی :
غرل شماره 176 : می آمد و خلقِ شهر در پی
غرل شماره 177 : اگر نه روی تو باشد کجا برم دنیی
غرل شماره 178 : بدین ملاحت و حسن و لطافت و معنی
غرل شماره 179 : ماه رویا دوش عزم جام و ساغر کرده ای
غرل شماره 180 : باز ای مطرب حدیثی در میان انداختی
غرل شماره 181 : چو بالای تو گر سروی میان بوستانستی
غرل شماره 182 : گر دلم را اشتیاق روی یاران نیستی
غرل شماره 183 : چون بگذرد به شهر چنین سرو قامتی
غرل شماره 184 : گفت: از برای چیدن گل در چمن شدی
غرل شماره 185 : بر دل از زلف چو زنجیر تو دارم بندی
غرل شماره 186 : توبه کردم که نخوانم دگرت ماه و پری
غرل شماره 187 : شب دوشینه خیالت به عیادت سحری
غرل شماره 188 : ای باد نو بهاری بوی بهشت داری
غرل شماره 189 : ای نسیم سحری هیچ سرِ آن داری
غرل شماره 190 : ترسا بچه یی ناگه بر کف میِ گلناری
غرل شماره 191 : خجسته زمانیّ و خوش روزگاری
غرل شماره 192 : معذورم اگر ورزم سودای چنین یاری
غرل شماره 193 : دیگر نخوانم جان تو را زیرا که از جان خوشتری
غرل شماره 194 : بازیچه نیست آخر آیین عشق بازی
غرل شماره 195 : به خوبی ست هر دل نوازی ایازی
غرل شماره 196 : به یک کرشمه توانی که کار ما سازی
غرل شماره 197 : کیست کاین فتنه نشانَد که تو می آغازی
غرل شماره 198 : در آرزوی تو گشتم به هر دیار بسی
غرل شماره 199 : نه چنان مست و خرابم ز دو چشم ساقی
غرل شماره 200 : بگذشت بر نظّارگان نگذاشت در قالب دلی
غرل شماره 201 : اکنون که نیست ما را با دوستان وصالی
غرل شماره 202 : ای خواب که می بینمت از بهر خیالی
غرل شماره 203 : مباد دل ز هوای تو یک زمان خالی
غرل شماره 204 : کو جوانی تا فدای عشق خوبان کردمی
غرل شماره 205 : از تشنگی بمُردم ای آب زندگانی
غرل شماره 206 : الا ای ماه کنعانی برآ از چاه ظلمانی
غرل شماره 207 : ای نور دیده و دل از دیده ها نهانی
غرل شماره 208 : بِشِنو ز نَی سماعی به زبان بی زبانی
غرل شماره 209 : به جای هر سر مویی گرَم بوَد جانی
غرل شماره 210 : ز بهرِ تو باید مرا زندگانی
غرل شماره 211 : در غیر تم که با خود همراز و همنشینی
غرل شماره 212 : پیک مبارک است نسیم سحر گهی
غرل شماره 213 : ای آفتاب خوبان وی آیت الهی
غرل شماره 214 : می کند بوی تو با باد صبا همراهی
غرل شماره 215 : اثر لطف خدایی که چنین زیبایی
غرل شماره 216 : ای گل از غنچه کی برون آیی
غرل شماره 217 : ای منزل مبارک می بخشیَم صفایی
غرل شماره 218 : برای دیدن رویت خوش است بینایی
غرل شماره 219 : دانی چگونه باشد از دوستان جدایی
غرل شماره 220 : گلستانیّ و ما مستان بویی
پایان اشعار این بخش
