در این بخش غزلیات حافظ شیرازی نوشته شده است .
فهرست غزلیات به ترتیب حروف الفبا – حرف آخر قافیه یا ردیف
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
الف :
غزل شماره 1 : الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها
غزل شماره 2 : صلاح کار کجا و من خراب کجا
غزل شماره 3 : اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
غزل شماره 4 : صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
غزل شماره 5 : دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
غزل شماره 6 : به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
غزل شماره 7 : صوفی بیا که آینه صافیست جام را
غزل شماره 8 : ساقیا برخیز و درده جام را
غزل شماره 9 : رونق عهد شباب است دگر بستان را
غزل شماره 10 : دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
غزل شماره 11 : ساقی به نور باده برافروز جام ما
غزل شماره 12 : ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
ب :
غزل شماره 13 : می‌دمد صبح و کلّه بست سحاب
غزل شماره 14 : گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
ت :
غزل شماره 15 : ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
غزل شماره 16 : خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
غزل شماره 17 : سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
غزل شماره 18 : ساقیا آمدن عید مبارک بادت
غزل شماره 19 : ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
غزل شماره 20 : روزه یک سو شد و عید آمد و دلها برخاست
غزل شماره 21 : دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
غزل شماره 22 : چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
غزل شماره 23 : خیال روی تو در هر طریق همره ماست
غزل شماره 24 : مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
غزل شماره 25 :شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
غزل شماره 26 : زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
غزل شماره 27 : در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
غزل شماره 28 : به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
غزل شماره 29 : ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
غزل شماره 30 : زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
غزل شماره 31 : آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
غزل شماره 32 : خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
غزل شماره 33 : خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
غزل شماره 34 : رواق منظر چشم من آشیانه ی توست
غزل شماره 35 : برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
غزل شماره 36 : تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
غزل شماره 37 : بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
غزل شماره 38 : بی مهر رخت روز مرا نور نمانده ست
غزل شماره 39 : باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
غزل شماره 40 : المنة لله که درِ میکده باز است
غزل شماره 41 : اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است
غزل شماره 42 : حال دل با تو گفتنم هوس است
غزل شماره 43 : صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
غزل شماره 44 : کنون که بر کف گل جام باده ی صاف است
غزل شماره 45 : در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
غزل شماره 46 : گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
غزل شماره 47 : به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
غزل شماره 48 : صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
غزل شماره 49 : روضه ی خلد برین خلوت درویشان است
غزل شماره 50 : به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
غزل شماره 51 : لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
غزل شماره 52 : روزگاری ست که سودای بتان دین من است
غزل شماره 53 : منم که گوشه ی میخانه خانقاه من است
غزل شماره 54 : ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
غزل شماره 55 : خم زلف تو دام کفر و دین است
غزل شماره 56 : دل سراپرده ی محبت اوست
غزل شماره 57 : آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
غزل شماره 58 : سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
غزل شماره 59 : دارم امید عاطفتی از جناب دوست
غزل شماره 60 : آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
غزل شماره 61 : صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
غزل شماره 62 : مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
غزل شماره 63 : روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
غزل شماره 64 : اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبی ست
غزل شماره 65 : خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
غزل شماره 66 : بنال بلبل اگر با منت سر یاری ست
غزل شماره 67 : یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه ی کیست
غزل شماره 68 : ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی ست
غزل شماره 69 : کس نیست که افتاده ی آن زلف دوتا نیست
غزل شماره 70 : مردم دیده ی ما جز به رخت ناظر نیست
غزل شماره 71 : زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
غزل شماره 72 : راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست
غزل شماره 73 : روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
غزل شماره 74 : حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
غزل شماره 75 : خواب آن نرگس فتّان تو بی چیزی نیست
غزل شماره 76 : جز آستان توام در جهان پناهی نیست
غزل شماره 77 : بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
غزل شماره 78 : دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
غزل شماره 79 : کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت
غزل شماره 80 : عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
غزل شماره 81 : صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
غزل شماره 82 : آن ترک پریچهره که دوش از بر ما رفت
غزل شماره 83 : گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
غزل شماره 84 : ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
غزل شماره 85 : شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
غزل شماره 86 : ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
غزل شماره 87 : حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
غزل شماره 88 : شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
غزل شماره 89 : یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
غزل شماره 90 : ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت
غزل شماره 91 : ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت
غزل شماره 92 : میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت
غزل شماره 93 : چه لطف بود که ناگاه رشحه ی قلمت
غزل شماره 94 : زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
غزل شماره 95 : مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
ث :
غزل شماره 96 : درد ما را نیست درمان الغیاث
ج :
غزل شماره 97 : تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
ح :
غزل شماره 98 : اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
خ :
غزل شماره 99 : دل من در هوای روی فرّخ
د :
غزل شماره 100 : دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
غزل شماره 101 : شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد
غزل شماره 102 : دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
غزل شماره 103 : روز وصل دوستداران یاد باد
غزل شماره 104 : جمالت آفتاب هر نظر باد
غزل شماره 105 : صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
غزل شماره 106 : تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
غزل شماره 107 : حسن تو همیشه در فزون باد
غزل شماره 108 : خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
غزل شماره 109 : دیرست که دلدار پیامی نفرستاد
غزل شماره 110 : پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
غزل شماره 111 : عکس روی تو چو در آینه ی جام افتاد
غزل شماره 112 : آنکه رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
غزل شماره 113 : بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
غزل شماره 114 : همای اوج سعادت به دام ما افتد
غزل شماره 115 : درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
غزل شماره 116 : کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
غزل شماره 117 : دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
غزل شماره 118 : آنکس که به دست جام دارد
غزل شماره 119 : دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
غزل شماره 120 : بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
غزل شماره 121 : هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
غزل شماره 122 : هر آنکه جانب اهل خدا نگه دارد
غزل شماره 123 : مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
غزل شماره 124 : آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
غزل شماره 125 : شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
غزل شماره 126 : جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
غزل شماره 127 : روشنی طلعت تو ماه ندارد
غزل شماره 128 : نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
غزل شماره 129 : اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
غزل شماره 130 : سحر بلبل حکایت با صبا کرد
غزل شماره 131 : بیا که تُرک فلک خوانِ روزه غارت کرد
غزل شماره 132 : به آب روشن می عارفی طهارت کرد
غزل شماره 133 : صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
غزل شماره 134 : بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
غزل شماره 135 : چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
غزل شماره 136 : دست در حلقه ی آن زلف دوتا نتوان کرد
غزل شماره 137 : دل از من برد و روی از من نهان کرد
غزل شماره 138 : رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
غزل شماره 139 : دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
غزل شماره 140 : دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
غزل شماره 141 : دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
غزل شماره 142 : سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد
غزل شماره 143 : به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد
غزل شماره 144 : یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد
غزل شماره 145 : چه مستی ست ندانم که رو به ما آورد
غزل شماره 146 : صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد
غزل شماره 147 : نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
غزل شماره 148 : یارم چو قدح به دست گیرد
غزل شماره 149 : دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
غزل شماره 150 : ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
غزل شماره 151 : دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی‌ارزد
غزل شماره 152 : در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
غزل شماره 153 : سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
غزل شماره 154 : راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
غزل شماره 155 : اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد
غزل شماره 156 : به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
غزل شماره 157 : هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
غزل شماره 158 : من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غزل شماره 159 : نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
غزل شماره 160 : خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
غزل شماره 161 : کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
غزل شماره 162 : خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
غزل شماره 163 : گل بی رخِ یار خوش نباشد
غزل شماره 164 : نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
غزل شماره 165 : مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
غزل شماره 166 : روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
غزل شماره 167 : ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد
غزل شماره 168 : گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
غزل شماره 169 : یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
غزل شماره 170 : زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
غزل شماره 171 : دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
غزل شماره 172 : عشق تو نهال حیرت آمد
غزل شماره 173 : در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
غزل شماره 174 : مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
غزل شماره 175 : صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
غزل شماره 176 : سحرم دولت بیدار به بالین آمد
غزل شماره 177 : نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
غزل شماره 178 : هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
غزل شماره 179 : رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
غزل شماره 180 : ای پسته ی تو خنده زده بر حدیث قند
غزل شماره 181 : بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
غزل شماره 182 : حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
غزل شماره 183 : دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
غزل شماره 184 : دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
غزل شماره 185 : نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
غزل شماره 186 : گر می فروش حاجت رندان روا کند
غزل شماره 187 : دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
غزل شماره 188 : مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
غزل شماره 189 : طایر دولت اگر باز گذاری بکند
غزل شماره 190 : کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
غزل شماره 191 : آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
غزل شماره 192 : سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
غزل شماره 193 : در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند
غزل شماره 194 : سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
غزل شماره 195 : غلام نرگس مست تو تاجدارانند
غزل شماره 196 : آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
غزل شماره 197 : شاهدان گر دلبری زینسان کنند
غزل شماره 198 : گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
غزل شماره 199 : واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
غزل شماره 200 : دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند
غزل شماره 201 : شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند
غزل شماره 202 : بود آیا که در میکده‌ها بگشایند
غزل شماره 203 : سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود
غزل شماره 204 : یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
غزل شماره 205 : تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
غزل شماره 206 : پیش از اینت بیش از این اندیشه ی عشاق بود
غزل شماره 207 : یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
غزل شماره 208 : خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
غزل شماره 209 : قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
غزل شماره 210 : دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود
غزل شماره 211 : دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
غزل شماره 212 : یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
غزل شماره 213 : گوهر مخزن اسرار همان است که بود
غزل شماره 214 : دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
غزل شماره 215 : به کوی میکده یارب سحر چه مشغله بود
غزل شماره 216 : آن یار کز او خانه ی ما جای پری بود
غزل شماره 217 : مسلمانان مرا وقتی دلی بود
غزل شماره 218 : در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
غزل شماره 219 : کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
غزل شماره 220 : از دیده خون دل همه بر روی ما رود
غزل شماره 221 : چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
غزل شماره 222 : از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
غزل شماره 223 : هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
غزل شماره 224 : خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
غزل شماره 225 : ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود
غزل شماره 226 : ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
غزل شماره 227 : گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
غزل شماره 228 : گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
غزل شماره 229 : بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد
غزل شماره 230 : اگر به باده ی مشکین دلم کشد شاید
غزل شماره 231 : گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
غزل شماره 232 : بر سر آنم که گر ز دست برآید
غزل شماره 233 : دست از طلب ندارم تا کام من برآید
غزل شماره 234 : چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
غزل شماره 235 : زهی خجسته زمانی که یار بازآید
غزل شماره 236 : اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
غزل شماره 237 : نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید
غزل شماره 238 : جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
غزل شماره 239 : رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
غزل شماره 240 : ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
غزل شماره 241 : معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
غزل شماره 242 : بیا که رایت منصور پادشاه رسید
غزل شماره 243 : بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
غزل شماره 244 : معاشران گره از زلف یار باز کنید
ر :
غزل شماره 245 : الا ای طوطی گویای اسرار
غزل شماره 246 : عید است و آخر گل و یاران در انتظار
غزل شماره 247 : صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
غزل شماره 248 : ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
غزل شماره 249 : ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
غزل شماره 250 : روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
غزل شماره 251 : شب وصل است و طی شد نامه ی هجر
غزل شماره 252 : گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
غزل شماره 253 : ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
غزل شماره 254 : دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
غزل شماره 255 : یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور
غزل شماره 256 : نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
غزل شماره 257 : روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
ز :
غزل شماره 258 : هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
غزل شماره 259 : منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
غزل شماره 260 : ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز
غزل شماره 261 : درآ که در دل خسته توان درآید باز
غزل شماره 262 : حال خونین دلان که گوید باز
غزل شماره 263 : بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
غزل شماره 264 : خیز و در کاسه ی زر آب طربناک انداز
غزل شماره 265 : برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
غزل شماره 266 : دلم رمیده ی لولی‌وشی ست شورانگیز
س :
غزل شماره 267 : ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
غزل شماره 268 : گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
غزل شماره 269 : دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
غزل شماره 270 : درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
غزل شماره 271 : دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
ش :
غزل شماره 272 : بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
غزل شماره 273 : اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
غزل شماره 274 : به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش
غزل شماره 275 : صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
غزل شماره 276 : باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
غزل شماره 277 : فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
غزل شماره 278 : شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش
غزل شماره 279 : خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش
غزل شماره 280 : چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
غزل شماره 281 : یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
غزل شماره 282 : ببرد از من قرار و طاقت و هوش
غزل شماره 283 : سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
غزل شماره 284 : هاتفی از گوشه ی میخانه دوش
غزل شماره 285 : در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
غزل شماره 286 : دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
غزل شماره 287 : ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
غزل شماره 288 : کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
غزل شماره 289 : مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
غزل شماره 290 : دلم رمیده شد و غافلم من درویش
غزل شماره 291 : ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش
ع :
غزل شماره 292 : قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
غزل شماره 293 : بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
غزل شماره 294 : در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
غ :
غزل شماره 295 : سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
ف :
غزل شماره 296 : طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
ق :
غزل شماره 297 : زبان خامه ندارد سر بیان فراق
غزل شماره 298 : مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق
ک :
غزل شماره 299 : اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک
غزل شماره 300 : هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
غزل شماره 301 : ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
ل :
غزل شماره 302 : خوش خبر باشی ای نسیم شمال
غزل شماره 303 : شَمَمتُ روح ودادٍ و شِمتُ برق وصال
غزل شماره 304 : دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
غزل شماره 305 : به وقت گل شدم از توبه ی شراب خجل
غزل شماره 306 : اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
غزل شماره 307 : هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل
غزل شماره 308 : ای رُخت چون خلد و لعلت سلسبیل
م :
غزل شماره 309 : عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
غزل شماره 310 : مرحبا طایر فرّخ پی فرخنده پیام
غزل شماره 311 : عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام
غزل شماره 312 : بشری اِذِ السّلامة حلَّت بذی سلم
غزل شماره 313 : بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
غزل شماره 314 : دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
غزل شماره 315 : به غیر از آنکه بشد دین و دانش از دستم
غزل شماره 316 : زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
غزل شماره 317 : فاش می‌گویم و از گفته ی خود دلشادم
غزل شماره 318 : مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
غزل شماره 319 : سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم
غزل شماره 320 : دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
غزل شماره 321 : هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
غزل شماره 322 : خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
غزل شماره 323 : ز دست کوته خود زیر بارم
غزل شماره 324 : گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
غزل شماره 325 : گر دست دهد خاک کف پای نگارم
غزل شماره 326 : در نهانخانه ی عشرت صنمی خوش دارم
غزل شماره 327 : مرا عهدی ست با جانان که تا جان در بدن دارم
غزل شماره 328 : من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
غزل شماره 329 : جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
غزل شماره 330 : تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
غزل شماره 331 : به تیغم گر کشد دستش نگیرم
غزل شماره 332 : مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
غزل شماره 333 : نماز شام غریبان چو گریه آغازم
غزل شماره 334 : گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
غزل شماره 335 : در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
غزل شماره 336 : مژده ی وصل تو کو کز سر جان برخیزم
غزل شماره 337 : چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
غزل شماره 338 : من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
غزل شماره 339 : خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
غزل شماره 340 : من که از آتش دل چون خم می در جوشم
غزل شماره 341 : گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
غزل شماره 342 : حجاب چهره ی جان می‌شود غبار تنم
غزل شماره 343 : چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم
غزل شماره 344 : عمری ست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم
غزل شماره 345 : بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
غزل شماره 346 : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
غزل شماره 347 : صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
غزل شماره 348 : دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
غزل شماره 349 : دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
غزل شماره 350 : به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
غزل شماره 351 : حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
غزل شماره 352 : روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم
غزل شماره 353 : من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم
غزل شماره 354 : به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
غزل شماره 355 : حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
غزل شماره 356 : گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
غزل شماره 357 : در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
غزل شماره 358 : غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم
غزل شماره 359 : خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
غزل شماره 360 : گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
غزل شماره 361 : آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم
غزل شماره 362 : دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
غزل شماره 363 : دردم از یار است و درمان نیز هم
غزل شماره 364 : ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم
غزل شماره 365 : عمری ست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم
غزل شماره 366 : ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم
غزل شماره 367 : فتوی پیر مغان دارم و قولی ست قدیم
غزل شماره 368 : خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
غزل شماره 369 : ما ز یاران چشم یاری داشتیم
غزل شماره 370 : صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم
غزل شماره 371 : ما درس سَحَر در ره میخانه نهادیم
غزل شماره 372 : بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
غزل شماره 373 : خیز تا خرقه ی صوفی به خرابات بریم
غزل شماره 374 : بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
غزل شماره 375 : صوفی بیا که خرقه ی سالوس برکشیم
غزل شماره 376 : دوستان وقت گل آن بِه که به عشرت کوشیم
غزل شماره 377 : ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
غزل شماره 378 : ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
غزل شماره 379 : سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم
غزل شماره 380 : بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم
غزل شماره 381 : گر چه ما بندگان پادشهیم
ن :
غزل شماره 382 : فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
غزل شماره 383 : چندانکه گفتم غم با طبیبان
غزل شماره 384 : می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
غزل شماره 385 : یارب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
غزل شماره 386 : خدا را کم نشین با خرقه پوشان
غزل شماره 387 : شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
غزل شماره 388 : بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
غزل شماره 389 : چو گل هر دم به بویت جامه در تن
غزل شماره 390 : افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
غزل شماره 391 : خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
غزل شماره 392 : دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
غزل شماره 393 : منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن
غزل شماره 394 : ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
غزل شماره 395 : گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
غزل شماره 396 : صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
غزل شماره 397 : ز در درآ و شبستان ما منوّر کن
غزل شماره 398 : ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
غزل شماره 399 : کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
غزل شماره 400 : بالابلند عشوه گر نقش باز من
غزل شماره 401 : چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
غزل شماره 402 : نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
غزل شماره 403 : شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
غزل شماره 404 : می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
غزل شماره 405 : به جان پیر خرابات و حق صحبت او
غزل شماره 406 : گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
غزل شماره 407 : مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
غزل شماره 408 : ای آفتاب آینه دار جمال تو
غزل شماره 409 : ای خونبهای نافه ی چین خاک راه تو
غزل شماره 410 : ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
غزل شماره 411 : تاب بنفشه می‌دهد طره ی مشک سای تو
غزل شماره 412 : مرا چشمی ست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
غزل شماره 413 : خطّ عذار یار که بگرفت ماه از او
غزل شماره 414 : گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو
غزل شماره 415 : ای پیک راستان خبر یار ما بگو
غزل شماره 416 : خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه
غزل شماره 417 : عیشم مدام است از لعل دلخواه
غزل شماره 418 : گر تیغ بارد در کوی آن ماه
غزل شماره 419 : وصال او ز عمر جاودان به
غزل شماره 420 : ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه
غزل شماره 421 : در سرای مغان رفته بود و آب زده
غزل شماره 422 : ای که با سلسله ی زلف دراز آمده‌ای
غزل شماره 423 : دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
غزل شماره 424 : از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای
غزل شماره 425 : دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده
غزل شماره 426 : از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
غزل شماره 427 : چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
غزل شماره 428 : سحرگاهان که مخمور شبانه
ی :
غزل شماره 429 : ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
غزل شماره 430 : به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
غزل شماره 431 : لبش می‌بوسم و در می‌کشم می
غزل شماره 432 : مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
غزل شماره 433 : ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
غزل شماره 434 : ای دل مباش یکدم خالی ز عشق و مستی
غزل شماره 435 : با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
غزل شماره 436 : آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
غزل شماره 437 : ای قصه ی بهشت ز کویت حکایتی
غزل شماره 438 : سبت سلمی بصدغیها فؤادی
غزل شماره 439 : دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
غزل شماره 440 : سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی
غزل شماره 441 : چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
غزل شماره 442 : به جان او که گرم دسترس به جان بودی
غزل شماره 443 : چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
غزل شماره 444 : شهری ست پرظریفان وز هر طرف نگاری
غزل شماره 445 : تو را که هر چه مراد است در جهان داری
غزل شماره 446 : صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
غزل شماره 447 : بیا با ما مَوَرز این کینه داری
غزل شماره 448 : ای که در کوی خرابات مقامی داری
غزل شماره 449 : ای که مهجوری عشاق روا می‌داری
غزل شماره 450 : روزگاری ست که ما را نگران می‌داری
غزل شماره 451 : خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
غزل شماره 452 : طفیل هستی عشقند آدمی و پری
غزل شماره 453 : ای که دایم به خویش مغروری
غزل شماره 454 : ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
غزل شماره 455 : عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی
غزل شماره 456 : نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
غزل شماره 457 : هزار جهد بکردم که یار من باشی
غزل شماره 458 : ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
غزل شماره 459 : زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی
غزل شماره 460 : سُلَیمی مُنذ حَلّت بالعراق
غزل شماره 461 : کتبتُ قصة شوقی و مدمعی باکی
غزل شماره 462 : یا مبسماَ یحاکی دُرجاً من اللآلی
غزل شماره 463 : سلام الله ما کرّ اللیالی
غزل شماره 464 : بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
غزل شماره 465 : رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
غزل شماره 466 : این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
غزل شماره 467 : زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
غزل شماره 468 : که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
غزل شماره 469 : اَتت روائح رند الحِمی و زادَ غرامی
غزل شماره 470 : سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
غزل شماره 471 : ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
غزل شماره 472 : احمد الله علی معدلة السلطان
غزل شماره 473 : وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی
غزل شماره 474 : هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
غزل شماره 475 : گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
غزل شماره 476 : نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
غزل شماره 477 : دو یار زیرک و از باده ی کهن دومنی
غزل شماره 478 : نوش کن جام شراب یک منی
غزل شماره 479 : صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی
غزل شماره 480 : ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
غزل شماره 481 : بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
غزل شماره 482 : ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی
غزل شماره 483 : سحرگه رهروی در سرزمینی
غزل شماره 484 : تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
غزل شماره 485 : ساقیا سایه ی ابر است و بهار و لب جوی
غزل شماره 486 : بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
غزل شماره 487 : ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی
غزل شماره 488 : سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
غزل شماره 489 : ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
غزل شماره 490 : در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
غزل شماره 491 : به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی
غزل شماره 492 : سلامی چو بوی خوش آشنایی
غزل شماره 493 : ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
غزل شماره 494 : ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
غزل شماره 495 : می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی
پایان اشعار این بخش
