سهراب سپهری – مجموعه آوار آفتاب
شماره 15
پرچین راز
بیراهه رفتی برده گام، رهگذر راهی از من تا بی انجام
مسافر میان سنگینی پلک و جوی سحر
در باغ ناتمام تو ای کودک شاخسار زمرد تنها نبود
بر زمینه ی هولی می درخشید
در دامنه ی لالایی به چشمه ی وحشت می رفتی
بازوانت دو ساحل ناهمرنگ شمشیر و نوازش بود
فریب را خندیده ای، نه لبخند را، ناشناسی را زیسته ای نه زیست را
و آن روز و آن لحظه از خود گریختی
سر به بیابان یک درخت نهادی، به بالش یک وهم
در پی چه بودی آن هنگام در راهی از من تا گوشه گیر ساکت آینه
در گذری از میوه تا اضطراب رسیدن ؟
ورطه ی عطر را بر گل گستردی، گل را شب کردی
در شب گل تنها ماندی، گریستی
همیشه بهار غم را آب دادی
فریاد ریشه را در سیاهی فضا روشن کردی
بر تب شکوفه شبیخون زدی، باغبان هول انگیز !
و چه از این گویاتر، خوشه ی شک پروردی
و آن شب، آن تیره شب در زمین بستر بذر گریز افشاندی
و بالین آغاز سفر بود، پایان سفر بود، دری به فرود، روزنه ای به اوج
گریستی، ” من ” بی خبر بر هر جهش، در هر آمد هر رفت
و ای ” من “، کودک تو در شب صخره ها از گود نیلی بالا چه می خواست ؟
چشم انداز حیرت شده بود، پهنه ی انتظار، ربوده ی راز، گرفته ی نور
و تو تنها ترین ” من ” بودی
و تو نزدیک ترین ” من ” بودی
و تو رساترین ” من ” بودی، ای ” من ” سحرگاهی ! پنجره ای بر خیرگی دنیاها سرانگیز
