در این بخش ، اشعار کتاب ” زبور عجم ” اقبال لاهوری نوشته شده است .
برای خواندن هر شعر ، روی آن کلیک کنید :
شعر شماره 1 : می شود پرده ی چشمم پر کاهی گاهی
شعر شماره 2 : یارب درون سینه دل باخبر بده
شعر شماره 3 : درون سینه ی ما سوز آرزو ز کجاست؟
شعر شماره 4 : غزل سرای و نواهای رفته باز آور
شعر شماره 5 : ای که ز من فزدوه ای گرمی آه و ناله را
شعر شماره 6 : از مشت غبار ما صد ناله برانگیزی
شعر شماره 7 : من اگرچه تیره خاکم دلکیست برگ و سازم
شعر شماره 8 : به صدای دردمندی به نوای دلپذیری
شعر شماره 9 : بر سر کفر و دین فشان رحمت عام خویش را
شعر شماره 10 : نوای من از آن پر سوز و بی باک و غم انگیز است
شعر شماره 11 : دل و دیده ای که دارم همه لذت نظاره
شعر شماره 12 : گرچه شاهین خرد بر سر پروازی هست
شعر شماره 13 : این جهان چیست صنم خانه ی پندار من است
شعر شماره 14 : فصل بهار این چنین بانگ هزار این چنین
شعر شماره 15 : برون کشید ز پیچاک هست و بود مرا
شعر شماره 16 : خیز و به خاک تشنه ای باده ی زندگی فشان
شعر شماره 17 : تو به این گمان که شاید سر آستانه دارم
شعر شماره 18 : نظر به راه نشینان سواره می گذرد
شعر شماره 19 : بر عقل فلک پیما ترکانه شبیخون به
شعر شماره 20 : یا مسلمان را مده فرمان که جان بر کف بنه
شعر شماره 21 : عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست
شعر شماره 22 : سوز و گداز زندگی لذت جستجوی تو
شعر شماره 23 : درین محفل که کار او گذشت از باده و ساقی
شعر شماره 24 : ساقیا بر جگرم شعله ی نمناک انداز
شعر شماره 25 : از آن آبی که در من لاله کارد ساتگینی ده
شعر شماره 26 : ز هر نقشی که دل از دیده گیرد پاک می آیم
شعر شماره 27 : دل بی قید من با نور ایمان کافری کرده
شعر شماره 28 : ز شاعر ناله ی مستانه در محشر چه می خواهی
شعر شماره 29 : نه در اندیشه ی من کار زار کفر و ایمانی
شعر شماره 30 : مرغ خوش لهجه و شاهین شکاری از توست
شعر شماره 31 : خوشتر ز هزار پارسایی
شعر شماره 32 : بر جهان دل من تاختنش را نگرید
شعر شماره 33 : مرا به راه طلب بار در گل است هنوز
شعر شماره 34 : زمستان را سرآمد روزگاران
شعر شماره 35 : هوای خانه و منزل ندارم
شعر شماره 36 : از چشم ساقی مست شرابم
شعر شماره 37 : شب من سحر نمودی که به طلعت آفتابی
شعر شماره 38 : درین میخانه ای ساقی ندارم محرمی دیگر
شعر شماره 39 : به جهان دردمندان تو بگو چه کار داری
شعر شماره 40 : اگر نظاره از خود رفتگی آرد حجاب اولی
شعر شماره 41 : نور تو وانمود سپید و سیاه را
شعر شماره 42 : بده آن دل که مستی های او از باده ی خویش است
شعر شماره 43 : کف خاک برگ و سازم به رهی فشانم او را
شعر شماره 44 : این دل که مرا دادی لبریز یقین بادا
شعر شماره 45 : رمز عشق تو به ارباب هوس نتوان گفت
شعر شماره 46 : یاد ایامی که خوردم باده ها با چنگ و نی
شعر شماره 47 : انجم به گریبان ریخت این دیده ی تر ما را
شعر شماره 48 : خاور که آسمان به کمند خیال اوست
شعر شماره 49 : فرصت کشمکش مده این دل بی قرار را
شعر شماره 50 : جانم درآویخت با روزگاران
شعر شماره 51 : به تسلی ای که دادی نگذاشت کار خود را
شعر شماره 52 : به حرفی می توان گفتن تمنای جهانی را
شعر شماره 53 : چند به روی خودکشی پرده ی صبح و شام را
شعر شماره 54 : نفس شمار به پیچاک روزگار خودیم
شعر شماره 55 : به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد
شعر شماره 56 : ما که افتنده تر از پرتو ماه آمده ایم
شعر شماره 57 : ای خدای مهر و مه خاک پریشانی نگر
شعر شماره 58 : دو عالم را توان دیدن به مینایی که من دارم
شعر شماره 59 : برخیز که آدم را هنگام نمود آمد
شعر شماره 60 : مه و ستاره که در راه شوق هم سفرند
شعر شماره 61 : درون لاله گذر چون صبا توانی کرد
شعر شماره 62 : اگر به بحر محبت کرانه می خواهی
شعر شماره 63 : زمانه قاصد طیار آن دلارام است
شعر شماره 64 : دگر ز ساده دلی های یار نتوان گفت
شعر شماره 65 : خرد از ذوق نگه گرم تماشا بود است
شعر شماره 66 : غلام زنده دلانم که عاشق سره اند
شعر شماره 67 : لاله ی این چمن آلوده ی رنگ است هنوز
شعر شماره 68 : تکیه بر حجت و اعجاز بیان نیز کنند
شعر شماره 69 : چو موج مست خودی باش و سر به طوفان کش
شعر شماره 70 : خضر وقت از خلوت دشت حجاز آید برون
شعر شماره 71 : ز سلطان کنم آرزوی نگاهی
شعر شماره 72 : با نشئه ی درویشی در ساز و دمادم زن
شعر شماره 73 : هوس هنوز تماشاگر جهانداری است
شعر شماره 74 : فرشته گرچه برون از طلسم افلاک است
شعر شماره 75 : عرب که باز دهد محفل شبانه کجاست
شعر شماره 76 : مانند صبا خیز و وزیدن دگر آموز
شعر شماره 77 : ای غنچه ی خوابیده چو نرگس نگران خیز
شعر شماره 78 : جهان ما همه خاک است و پی سپر گردد
شعر شماره 79 : باز بر رفته و آینده نظر باید کرد
شعر شماره 80 : خیال من به تماشای آسمان بود است
شعر شماره 81 : از نوا بر من قیامت رفت و کس آگاه نیست
شعر شماره 82 : شراب میکده ی من نه یادگار جم است
شعر شماره 83 : لاله ی صحرایم از طرف خیابانم برید
شعر شماره 84 : سخن تازه زدم کس به سخن وا نرسید
شعر شماره 85 : عاشق آن نیست که لب گرم فغانی دارد
شعر شماره 86 : درین چمن دل مرغان زمان زمان دگر است
شعر شماره 87 : ما از خدای گم شده‌ایم او به جستجوست
شعر شماره 88 : خواجه از خون رگ مزدور سازد لعل ناب
شعر شماره 89 : گرچه می دانم که روزی بی نقاب آید برون
شعر شماره 90 : گشاده رو ز خوش و ناخوش زمانه گذر
شعر شماره 91 : زندگی در صدف خویش گهر ساختن است
شعر شماره 92 : برون زین گنبد در بسته پیدا کرده ام راهی
شعر شماره 93 : گنهکار غیورم مزد بی خدمت نمی گیرم
شعر شماره 94 : جهان کور است و از آیینه ی دل غافل افتاده است
شعر شماره 95 : نیابی در جهان یاری که داند دلنوازی را
شعر شماره 96 : علمی که تو آموزی مشتاق نگاهی نیست
شعر شماره 97 : چو خورشید سحر پیدا نگاهی می توان کردن
شعر شماره 98 : کشیدی باده ها در صحبت بیگانه پی در پی
شعر شماره 99 : عشق اندر جستجو افتاد و آدم حاصل است
شعر شماره 100 : بیا که خاوریان نقش تازه ای بستند
شعر شماره 101 : عشق را نازم که بودش را غم نابود نی
شعر شماره 102 : بر دل بی تاب من ساقی می نابی زند
شعر شماره 103 : فروغ خاکیان از نوریان افزون شود روزی
شعر شماره 104 : ز رسم و راه شریعت نکرده ام تحقیق
شعر شماره 105 : از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب
شعر شماره 106 : بینی جهان را خود را نبینی
شعر شماره 107 : من هیچ نمی ترسم از حادثه ی شب ها
شعر شماره 108 : تو کیستی ز کجایی که آسمان کبود
شعر شماره 109 : دیار شوق که درد آشناست خاک آنجا
شعر شماره 110 : می دیرینه و معشوق جوان چیزی نیست
شعر شماره 111 : قلندران که به تسخیر آب و گل کوشند
شعر شماره 112 : دو دسته تیغم و گردون برهنه ساخت مرا
شعر شماره 113 : مثل شرر ذره را تن به تپیدن دهم
شعر شماره 114 : خودی را مردم آمیزی دلیل نارسایی ها
شعر شماره 115 : چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما
شعر شماره 116 : دم مرا صفت باد فرودین کردند
شعر شماره 117 : گذر از آنکه ندیدست و جز خبر ندهد
شعر شماره 118 : در این صحرا گذر افتاد شاید کاروانی را
شعر شماره 119 : تو را نادان امید غمگساری ها ز افرنگ است
شعر شماره 120 : بگذر از خاور و افسونی افرنگ مشو
شعر شماره 121 : جهان رنگ و بو پیدا تو می گویی که راز است این
شعر شماره 122 : از داغ فراق او در دل چمنی دارم
شعر شماره 123 : به نگاه آشنایی چو درون لاله دیدم
شعر شماره 124 : این هم جهانی آن هم جهانی
شعر شماره 125 : بهار آمد نگه می غلتد اندر آتش لاله
شعر شماره 126 : صورت گری که پیکر روز و شب آفرید
شعر شماره 127 : باز این عالم دیرینه جوان می بایست
شعر شماره 128 : لاله ی این گلستان داغ تمنایی نداشت
شعر شماره 129 : هنگامه را که بست درین دیر دیر پای
شعر شماره 130 : ای لاله ای چراغ کهستان و باغ و راغ
شعر شماره 131 : من بنده ی آزادم عشق است امام من
شعر شماره 132 : کم سخن غنچه که در پرده ی دل رازی داشت
شعر شماره 133 : خود را کنم سجودی دیر و حرم نمانده
شعر شماره 134 : ز جان خاور آن سوز کهن رفت
شعر شماره 135 : گفت با یزدان مه گیتی فروز
شعر شماره 136 : مرگ ها اندر فنون بندگی
شعر شماره 137 : در غلامی عشق و مذهب را فراق
شعر شماره 138 : یک زمان با رفتگان صحبت گزین
پایان اشعار این بخش
