طوطی از پسته تنگ تو شکر گرد آورد

خواجوی کرمانی – غزل شماره 395

طوطی از پسته تنگ تو شکر گرد آورد

چشمم از درج عقیق تو گهر گرد آورد

صد دل خسته بهر موئی از آن زلف دراز

مهر رخسار تو در دور قمر گرد آورد

مردم چشم من از بهر نثار قدمت

ای بسا دُر که درین قصر دو در گرد آورد

گنج قارون چو درین ره به پشیزی نخرند

رخ زردم به چه وجه اینهمه زر گرد آورد

خبرت هست که چندین دل صاحب نظران

نرگس مست تو هنگام نظر گرد آورد

چرخ پیروزه ز خون جگر فرهادست

آن همه لعل که بر کوه و کمر گرد آورد

در سر چشم جفا دیده ی خون افشان کرد

دل من هر چه به خوناب جگر گرد آورد

گرم کن بزم طرب را که شب مشک فروش

رخت سواد به دم سرد سحر گرد آورد

خسرو آن است که چون ملک وصالت دریافت

لعل شیرین تو را دید و شکر گرد آورد

دلم این لحظه به دست آر که جانم ز درون

کرد ترتیب ره و بار سفر گرد آورد

چشم خواجو چو رخ آورد به دریای سرشک

سوی بحرین شد و لؤلؤی تر گرد آورد